Истражувањата покажаа дека најстресниот број на деца за родителите е три, но како нова мајка на четири деца, моето искуство е поинакво. Не ме сфаќајте погрешно; „преминот“ од две на три деца не беше прошетка во парк. А доаѓањето на моето четврто дете значи дека сум вклученa 24 часа на ден; Буквално трчам низ мојата куќа за да ги исполнам потребите на сите. Сепак, сметам дека е најголем предизвик да се има едно дете. Преминот од без деца до едно дете го потресе мојот свет повеќе отколку сознанието дека ќе го добијам првиот син по три девојчиња. Дозволете ми да објаснам.
Пред да станам мајка, мојот живот беше само мој. Тогаш се роди мојата прва ќерка. Од тој ден, мојот живот беше далеку од само мој. Како и кај сите новопечени мајки, денот ми започнуваше кога тоа го сакаше моето бебе, а не кога јас сакав да се стркалам од кревет. Немав повеќе време да се шминкам. Имав среќа кога ќе добиев можност да се истуширам, а камоли да гледам туторијал за нега на веѓите на јутјуб.
Излегувањата се претворија во вечера. Пиењето вино во бар со пријателите стана голтање кафе во 5 часот наутро. Животот што го знаев пред децата го нема, а јас бев целосно неподготвена за таа реалност. Тешко ми беше да се прилагодам. Сакав да бидам мајка, но немав поим колку тоа ќе ми го промени животот. Имаше моменти кога очајно ми недостигаше дружењето и разговорот со возрасните. Бев многу строга кон себе. Сакав да бидам најдобра мајка и вршев голем притисок на себе да направам сè да биде во ред. На пример, се држев до ригиден распоред за спиење и веројатно никогаш не ја легнав ќерка ми после 19 часот.
Потоа забременив со бебето број 2. Моите пријатели ме предупредија дека префрлањето од едно дете на две може да биде тешко. Се подготвив за најлошото. Но, имаше голема разлика во пречекот на нашата втора ќерка во споредба со раѓањето на нашата прва ќерка: јас веќе немав сопствен живот, па моите очекувања да имам време за себе не беа големи. Поминаа две години откако безделничев на софата и уживав во шолја кафе, во мој мир. Бидејќи веќе бев навикната на животот на мајка ми, овој пат работите беа полесни. Знаев што да очекувам од моето бебе и дека нема да спијам многу првата година. Згора на тоа, успеав да се откажам од мојот железен стисок на перфекционизмот затоа што веќе не беше реален. Одржувањето на две мали деца здрави и безбедни стана моја цел.
Животот стана уште полесен кога моето бебе беше доволно старо за да си игра со својата постара сестра. Повеќе не бев де факто градител на тврдини или зла кралица за нејзината принцеза. Кога забременив со нашето трето дете, повремено го паркирав изнемоштениот грб на каучот и го надгледував „играњето“.
Родителите често велат дека кога децата се побројни од вас, работите излегуваат од контрола. Дефинитивно ги имавме тие моменти, но генерално, сфатив дека мојата способност да се смеам на хаосот навистина се усоврши кога пристигна нашата трета ќерка. Можеби моите стандарди беа пониски, но сакам да мислам дека токму тогаш се опуштив во мајчинството. Можев многу повеќе да ги ценам малите нешта, како првата насмевка на моето бебе, наместо да бидам опседната со рутините пред спиење. Најмногу помогна перспективата дека сè е фаза. Не, моето бебе нема да се буди секоја вечер во 3 часот наутро до крајот на својот живот.
Имањето три деца значеше дека секогаш имав мал помошник при рака. Дури и малите деца можат да помогнат на мали начини, како на пример додавање пелена за бебето. Како што растат девојчињата, тие преземаат повеќе одговорности, што го олеснува родителството. Сите три девојчиња се доволно возрасни за да ги средат собите и сами да си направат оброци.
Како што можете да замислите, со детето број 4, целосно го прифатив лудилото. Сега, кога моите деца имаат 10, 8, 5 години и најмалото – 7 месеци, прифаќам дека нашата куќа секогаш ќе биде бучна и малку неуредна. И наместо да се трудам да бидам најсовршената мајка на светот, јас уживам во секој момент. Нашето големо семејство е тим, и ние сме тука да се поддржуваме во секое време.
