Камил Џералди е домаќинка на не многу голема куќа во Илајџеј во Џорџија. Облеката е уредно здиплена, стотици чевли се сместени на полиците, а вечерата се прави во неколку големи тенџериња бидејќи наскоро треба да седнат да јадат дваесетина деца.
Во нејзиниот дом се наоѓаат исклучиво деца со посебни потреби и Камил и нејзиниот сопруг Мајк, инаку, педијатар, кој минатата година починал од рак, сите ги посвоиле. Тие, во последните четири децении посвоиле 88 деца, главно додека биле бебиња.
„Од сите деца кои ги посвоивме се очекуваше дека брзо е умрат“, вели Џералди (68). „Но многу од нив живееја уште дого потоа“.
Во нејзиното семејство има деца со интелектуани потешкотии, со спина бифида, Даунов синдром. Некои имаат аутизам или екстремни фацијални деформации.
„Едно дете е родено само со мозочно стебло. Се грижевме за него и тоа доживеа 25, а ниту еднаш не доби декубитус“.
Нејзината мисија почнала уште во Флорида, пред да го запознае педијатарот Мајкл додека работела како медицинска сестра во болница во Мајами. Во тоа време веќе имала посвоенo три деца.
„Кога Мајк ме праша да се омажам за него, му кажав дека сонувам за тоа да создадам дом за деца со хендикеп. Тој ми кажа дека сака да ги следи моите соништа“, вели таа.
Освен големи срца овие луѓе имале и натчовечка сила – во текот на сите овие години морале да се изборат со смртта на 32 деца на кои им ги разубавеле последните денови од животот.
Нивното најстаро дете, Дарлин, сега има 32 години. Најмладата Изабел, има осум. Ја родила зависничка од кокаин, заради што девојчето е слепо и глуво. Меѓутоа, таа е толку интелигентна што прескокнала едно одделение.
Оваа двијка иа и две биолошки ерки. Едната од нив, Џеклин е родена предвремено па лекарите мислеле дека ќе има оштетувања на мозокот, меѓутоа, таа денеска е 40-годишна медицинска сестра и мајка.
Џералдиеви никогаш немале време за одмор, а им се случиле и неколку несреќи. Ураганот Ендрју во 1992. Година им ја срамнил куќата со земја. Никој не бил повреден, но семејството морало привремено да живее во колиби.
Потоа, во 2011.година куќата им ја погодил гром, а заради пожарот изггубие се што имале. Инале среа што во тоа време биле на кампување со децата.
Тогаш некако ја нашле куќата во која живеат и денес. Во меѓувреме, посвојувале деца, некои умирале, некои пораснале, некои се осамостоиле. Три години после пожарот, конечно добие моност да одат на одмор во Орландо.
Камил вели: „Одмор со децата не е одмор. Тоа е патување“.
Но патувањето им преседнало. ММајк не се чувствувал баш најдобро. Дознале дека има рак. Децата биле покрај него цело време и на крајот, минатата година урел од рак.
„Не можев ниту да заплачам, затоа што знам дека тогаш на децата е им беше упште потешко“, вели оваа фантастична жена.
Сега се подобри. Финансиите се постабини. Се потпираат главно на средствата кои за нив ги собрала фондацијата Possible Dream, која им ги покрива основните поотреби и плаа двајца луѓе кои ѝ поагаат на Камил со децата.
Неодамна една блиска пријателка ја честела со седумдневно крстарење.
„Дојдов на бродот и буквално ги преспав тие седум дена“, вели таа. “Не бев ни свесна колку сум уморна“.
