Вената носи оксигенирана крв богата со хранливи материи до фетусот и двете артерии, низ кои тече деоксигенирана крв и отпадни производи (како јаглерод диоксид) низ плацентата и во вашиот крвоток за да бидат отфрлени.
Папочната врвца влегува во фетусот преку стомакот, во точката каде што ќе се формира папокот по одвојувањето. Во внатрешноста на фетусот папочната вена оди понатаму кон црнодробната врата (порта хепатис), каде што се разгранува во две гранки. Една од овие гранки се спојува со вратата на црниот дроб, која носи крв во црниот дроб. Втората гранка (позната како дуктус веносус) го заобиколува црниот дроб и се влева во долната шуплива вена, која носи крв во срцето. Двете пулмонални артерии се разгрануваат од внатрешната илијачна артерија и одат од двете страни на мочниот меур во папочната врвца, за на крајот да отидат во плацентата.
По породувањето, овие вени се затвораат сами по себе. Артериите прво се затвораат поради мускулите што ги опкружуваат, а потоа папочната вена се затвора за да се овозможи кислородната крв да се врати кај бебето од плацентата.
При раѓање, плацентата содржи една третина од тежината на бебето, а одложувањето на сечењето на папочната врвца за неколку минути овозможува крвта да се пренесе преку папочната вена на бебето.
Предности на одложеното сечење на папочната врвца
Бабицата Ерика Шпириќ од хрватското здружение за унапредување на акушерството ги објаснува предностите на одложеното сечење на папочната врвца:
„По раѓањето на бебето, папочната врвца продолжува да пулсира. Времето што е потребно за да престане да пулсира папокот, варира индивидуално и може да трае повеќе од пет минути. Непресечената врвца на детето му дава дополнителен кислород додека срцето и белите дробови се прилагодуваат на промената на дишење, од она во водено опкружуваање преку кое добивало храна од крвотокот на мајката, во средина каде што белите дробови мораат да се прошират и да започнат да дишат воздух.
Додека папочната врвца сè уште пулсира, новороденчето треба да биде на стомакот на мајката или во нејзините прегратки бидејќи и двајцата минуваат низ најдуховните промени во нивните животи. До сечењето на папочната врвка тоа последната врска помеѓу мајчиното тело и детето.
Физиолошки, прво треба да се случи раѓање, контакт на мајката со детето и дури потоа раѓање на плацентата. Рано сечење на папочната врвца (од 0-30 секунди) го остава новороденчето без 54-160 мл крв, а ризикот од детска анемија е зголемен. Ако папочната врвца биде стегната подоцна (од 4 минути додека не запре пулсирањето), доаѓа до трансфузија на крв кон детето, со создавање на депозит од околу 50 мг железо, што спречува подоцнежна анемија“.
Фото: Инстаграм
