Како што често се случува, семејните пријатели не поканија во последен момент на играње и спиење во нивниот дом. Му веруваме на ова семејство, нашите деца одлично се сложуваат и знаев дека девојчињата ќе бидат воодушевени од нивната идеја. Сепак, се двоумев. Ѝ реков на ќерка ми дека мислам дека нема да може да го поднесе тоа.
Ги поминавме сите грижи за тоа како спие во куќата на нејзината пријателка. Знам дека не јаде добро или доволно – и тоа не е затоа што тоа семејство не се грижи добро за неа; таа едноставно толку се задлабочува во играта што и не препознава дека е гладна. Игра до исцрпеност, а потоа паѓа од замор. Ѝ реков дека секогаш останува будна до доцна и станува прерано. Целиот следен ден таа е нервозна и лошо расположена. Буквално не може да функционира.
Откако ја потсетив на тоа, таа ми рече дека последното спиење во нашата куќа било добро. И беше. Но, тоа беше затоа што јас воведов задолжително исклучување на светлата во 21 часот, што беше само еден час по вообичаеното време за спиење, и практично присилно ја хранев со залачиња за да одржува соодветно ниво на шеќер во крвта. За разлика од мојот вообичаен стил на воспитување, јас бев исцрпена хеликоптер мајка.
„Ветувам дека ќе ги затворам очите и ќе спијам, мамо. Ветувам“, рече таа.
Јас сум таков морон. Се согласив да ја пуштам. Си реков дека ќе биде во ред.
Не беше во ред.
Кога ја зедов следниот ден, веднаш беше незадоволна. Беше лута што ја зедов, лута што не можевме веднаш да закажеме друг состанок за играње и лута затоа што требаше да одиме на роденденската забава кај семејните пријатели подоцна во текот на денот. Не беше ни време за ручек, а таа веќе беше подготвена за спиење.
По еден час набљудување и слушање на моето дете како плаче и вреска и кажува лоши работи за мене и за браќата и сестрите, ја испратив во кревет. Не можев да издржам. Ја оставив да спие еден час и ми требаше скоро исто толку време да ја кренам од кревет. Но, имавме планови. Моравме да излеземе од куќата и да одиме на забавата на која рековме дека ќе дојдеме.
Мојот партнер предложи еден од нас да остане дома затоа што нашата ќерка нема сила да ја крене главата, а камоли да ги облече панталоните. Но, јас реков не. Ја облековме и ја ставивме во автомобилот. Не беше фер кон луѓето што чекаа да нe видат. Не беше фер за мене или за мојот партнер да останеме со неа дома. Таа дојде со нас. И зедов закуска, ѝ дадов книга и ѝ реков дека може да чита во аголот ако не сака да присуствува на прославата. На крајот престана да плаче и конечно се освести. Но, беше предоцна. Во тој момент ја донесов мојата одлука. Нема повеќе спиење кај пријателите.
Таквите преспивање премногу ја вознемируваат мојата ќерка, нашето семејство и мојот разум. Не ми е грижа за нејзината забава или искуствата што ги има додека е со пријателите. Едноставно, не може да функционира нормално следниот ден. А ниту јас не можам.
Дали вие им дозволувате на своите деца да преспиваат кај пријателите и дали се соочувате со сличен проблем?
Фото: Freepik
