Текстот е на седумнаесетгодишната Наталија Томиќ од Србија, авторка на книгата „Седум смртни вируси“.
Ги средувам документите деновиве, наскоро ќе дојде крајот на август и почетокот на учебната година. Не ми се верува дека сум веќе трета година средно училиште. Како да беше вчера, март 2019 година, кога вирусот ги прекина нашите редовни часови. Се некако се измеша, се спои, се збрка … Мислевме дека за две или три недели вирусот ќе биде минато.
Ни две -три недели, ни два -три месеци, сега почнуваме да ги броиме годините. Порано бев сигурна дека медицината е семоќна. 21 век беше супериорен од моја гледна точка. Живеев во верување дека за се има решение. Сега почнувам да верувам дека се уште сме прилично немоќни пред природата. Направив чекор назад. Многу полетавме, а природата не ни дала крилја за летање туку нозе, за да стоиме цврсто на земја.
Но, дозволете ми да се вратам на оваа 2021 година. Сегашната ситуација е неизвесна. Немаме точна идеја што се случува. Информациите се менуваат од ден на ден. Секој има своја логика и своја вистина. Стана навистина комплицирано.
Станувам едно утро на левата нога. На две леви нозе. Се ме нервира. Особено што не се знае ништо работи, ни каде може да се оди… Јас би сакала да патувам некаде, но ти треба тест за да заминеш, и тест за да се вратиш, некои ги затвораат границите, а некои воведуваат полициски час лето. Летото ќе помине без нов печат на пасошот.
Онака нервозна, за да го разбијам баксузот, ја викам другарка ми на кафе. Седиме така во полната градина, молчиме и штракаме со лажичките по шолјите со кафе. Го измативме шлагот па механички ја ставив лажичката во устата за да го излижам вишокот. На масата покрај чашата стои маската. Избришав десетици маси со маска. Излижав исто толку лажици и чаши. Оние кои таму зад шанкот само се заплакнуваат со вода и се вртат во круг.
Се почестив со нов сјај за усни. Се шминкам половина час. Ги преземав сите трикови од Интернет. Минувам барем десет минути на устата, а потоа сфаќам дека треба да ставам маска. На плус четириесет, се поттам дополнително, го лижам сјајот или го бришам со маската, па стигнувам растопена таму каде што сум тргнала.
Особено полудувам кога одам некаде и ја заборавам маската. Велат дека е баксуз да се вратиш кога одиш некаде, па ги превртувам сите џебови за да најдам некоја затурена маска. Кога ќе ја извадам, ја раширувам за да проверам во каква состојба е. Ако може да се носи, проблемот е решен.
А да не зборувам колку пати ми паднала таа иста заштитна маска. Ја кревам од земја, ја тресам, дувам во неа и ја враќам на лицето. Ако некој ми речеше да земам нешто од земја и да го ставам на лицето, би го прогласила за луд. Сега сме навикнати на тоа. Маска е маска, чиста или валкана. Таа е задолжителна.
Не знам за вас, но во нашето петчлено семејство, ја празниме кутијата со маски за два дена. Само земаме додека ги има. Кога се враќаме дома, ги ставаме на комоди, маси и фиоки. Кога веќе нема во кутијата, ја земаме таа што ќе ја најдеме. Кој те прашува чија е. Ова се нарекува колективен имунитет.
Враќајќи се од кафулето, се качувам во автобус, доста полн. Се е убаво обележано, влез, излез, седишта што треба да се остават празни, известувања за држење на растојание и носење на маски. Како сите да се неписмени. На десет патници, дали еден носи маска. Кашлаат, киваат, зеваат, … Се симнав една станица порано и полека отпешачив до дома.
Дома, родителите пијат кафе, гледаат вести, повторно некој спектакл. Прашувам: „Што мислите да се вакцинирам?” Разговаравме малку, мислам дека нема што да се каже, но ајде да ѝ дадеме значење на таа одлука. Ме прашуваат дали би сакала одредена вакцина. А јас веќе уморна од короната, велам: „Ма може и оваа најевтината, кинеската“. Се скинаа од смеење.
Бидејќи сe уште не сум полнолетна морав да отидам на педијатар за да добијам потврда дека можам да ја примам вакцината. И не можев да изберам вакцина. Ми ја дадоа „поскапата“, помодерната … Ма, добро. Дајте што ќе давате само да се ослободиме од корона, маски, тестови … да можам мирно да си лижам лажици по кафулињата.
Тоа утро, кога беше закажана мојата вакцинација, ја зедов книгата што ја напишав со мене. Медицинската сестра ме вакцинираше против еден вирус, јас ја вакцинирав против „Седумте смртоносни вируси“. Еден спрема седум, но сепак е фер -плеј. Како и да е, во книгата убаво си пишува:
„Оваа книга е мојот аплауз во осум.
На луѓето кои се покажаа како способни, силни, храбри и мудри. Голем аплауз до лекарите и медицинскиот персонал, донаторите, волонтерите, наставниците, новинарите, политичарите, актерите и продавачите“.
Сега, по повеќе од една година, би сакала да додадам и еден голем аплауз за родителите. Неопходно е да се усогласи работата, домаќинството, набавката, грижата и школувањето на децата … Во исто време, треба да се остане здрав за децата, бабите и дедовците, па дури и за себе. Тие се најголемите борци под најтешките околности.
И си мислам уште нешто… ајде да се сликаме и ние. Кога можат Цеца и Карлеуша, зошто и јас не би се сликала. Што сум јас полоша од нив? Да, не сум многу музикална, не носам високи потпетици и мини здолништа, мојот живот е прилично едноставен, но напишав книга кога имав шеснаесет години. Можеби ќе бев поголема sвезда ако правев тик-так снимки. За чудо, имам неколку „обожаватели“ – барем неколку од вас родители кои го следат и поддржуваат моето пишување. Доста ми е. И ви благодарам многу!
Текстот е од ТУКА.
Фото: Freepik
