Пред десетина години бев премногу далеку од идејата дека еден ден ќе станам родител. Сепак, во тоа време веќе бев тетка, а исто така и водач на разни групи за самоподдршка. Во потрагата по содржина што ќе ми помогне да ги поддржувам другите во зајакнувањето на нивната самодоверба, наидов на книгата „Подобро да се биде ветер отколку лист“. И во оваа книга, која дефинитивно топло ја препорачувам, ја најдов приказната за пеперутката.
Приказната за пеперутката е приказна за тоа како тешкотиите, колку и да се непријатни, не мора да бидат нешто лошо и непожелно. Напротив, секој проблем, секоја тешкотија може да биде можност за скок во височина, шанса за раст, за развој, за зајакнување. Се потсетував на оваа приказна секогаш кога ќе почувствував или проценев дека немам потенцијал да надминам одреден проблем сама.
Денес, приказната за една пеперутка ми е многу корисна во родителството и ме потсетува да не го спасувам моето дете кога тоа не му е потребно, да не го штитам премногу, да не му правам „магарешки услуги“, да не го заштитувам прекумерно.
Пеперутката не е само симбол на слободата и душата.
Приказната лесно ќе ја најдете на интернет, а јас ви давам една нејзина верзија:
Еден човек шетал низ градината уживајќи во топлиот пролетен ден. Ја разгледувал разбудената вегетација. Во еден момент, неговиот поглед паднал на кожурец од пеперутка која се нишала на гранка од магнолија. Човекот се доближил и видел на чаурата мало дупче низ кое пеперутката се обидувала да излезе. Ова траело со часови, сè додека одеднаш сè не се смирило и престанало. Пеперутката како да се откажала.
Човекот се исплашил дека пеперутката ќе умре заробена во чаурата. Затоа, тој набрзина влегол во куќата, зел ножици и ја пресекол чаурата за да ѝ помогне на пеперутката да излезе од неа. И, пеперутката навистина излегла од кожурецот со леснотија. Но, наместо да полета, таа паднала на тревата. Човекот ја погледнал: крилјата ѝ биле стуткани, а телото некако отечено. Човекот се исправил и нетрпеливо чекал крилјата на пеперутката да се рашират и таа да полета, но ништо не се случило. Пеперутката не можела да лета ниту тој ден ниту следниот. Останала да ползи цел живот по тревата.
Зошто се случи ова?
Во сите свои добри намери, човекот не размислувал за природниот процес на трансформација на пеперутката. Тесната чаура и напорот што пеперутката мора да ги вложи за да помине низ нејзиниот мал отвор се неопходни за да се потисне течноста од нејзиното тело во крилјата. На овој начин, пеперутката станува подготвена да полета во моментот кога ќе се ослободи од кожурецот.
Секоја личност ги има сите ресурси што му се потребни за да направи промена. Понекогаш токму тешкотиите се она што ни е потребно. Без нив никогаш не би станале силни. И никогаш не би можеле да полетаме.
Запомнете ја оваа приказна следниот пат кога ќе бидете во искушение да му ја држите лажицата на вашето дете кое може само да го прави тоа, да ги раскренете играчките и предметите за да не се сопнува од нив, да го ставите на стол наместо да го оставите само да се качи на него или да ја држите неговата чаша јогурт за случајно да не ја истури, да не го оставите само да се соблече или да се облече затоа што вие ќе го направите тоа и полесно и побрзо. Исто е и кога децата се поголеми, па им помагаме така што ќе им напишеме домашна работа наместо нив, ќе им го наместиме креветот или ќе трчаме по нив за да им донесеме чадор што заборавиле да го земат на облачен ден.
Секојпат кога наместо детето посегнувате по играчката што паднала под плакарот, сте му ја одзеле можноста да доживее успех, да се чувствува способен и да чувствува среќа и задоволство поради личните достигнувања.
Бидејќи исто како што пеперутката треба да се потруди за да помине низ мал отвор во кожурецот со цел течноста од нејзиното тело да се истурка во крилјата, на детето му треба охрабрување и поттик за да се соочи со предизвиците за да може искуството на ЈАС ГО МОЖАМ ТОА од неговото тело да се зачува во неговата глава.
Текстот е од ТУКА.
Фото: Freepik
