Добро е што кога син ми растеше, уште немавме лаптопи и мобилни. Мислам, мобилните се појавија кога тој беше уште малечок, ама не им ги купувавме на децата уште на 5 години, немаше толку паметување за родителство по социјални мрежи, немаше истражување на Гугл. И добро е што сега, во ова време на мобилни телефони, социјални мрежи и еден куп информации на Гугл, јас не сум млада мајка. Веројатно ќе полудев, а ќе го полудев и син ми. Дури сега сфаќам колку сум била напорна. И уште сум. И тоа, не само за него, туку и за себе.
Кога син ми растеше, постојано трчав на доктор ако ми се гледаше дека нешто не е во ред, а бидејќи тој речиси и не спиеше, постојано мислев дека нешто не е во ред. Знаевме по цели ноќи ние двајца да бдееме, тој плачеше, јас плачев и де го пресоблекував, де го доев, де му викав да престане. Ама не престануваше, беше само бебе. На бабите не им го давав да се обидат да го смират, напротив, ‘ржев низ заби велејќи им дека само ќе ми пречат. А не било така. Веројатно ќе го смиреле многу подобро од мене, таква никаква, изморена, ненаспана, нервозна.
Знаев да одам и да го довлечкам за ракав во ниедно време и нашиот сосед-педијатар во пензија за да го види и да ми каже дали и од што е болен? Настрана тоа што не смееше да го допре никој ако претходно не ги измил рацете, нешто слично како да е пандемија на корона…а не беше…
Неговата облека се переше посебно, се пеглаше и се диплеше внимателно како да нема да се употреби уште истиот ден, со оглед на тоа колку често го пресоблекував. Ја дезинфицирав куќата, внимавав да не се удри од ќошевите, а кога првпат заспа цврсто, тоа беше такво чудо што повторно завршивме на лекар – за да прашам зошто спие. А спиел само затоа што во тоа време почна да пројавува алергии па за првпат доби антиалергенски сируп кој меѓудругото, делува и такашто предизвикува поспаност. Значи, да не е човек раат, или не спие или спие ама има алергија. Не може ли да биде како оние бебиња што само спијат, цицаат, какаат, мочкаат и пак спијат, туку мора да е постојано буден, освен кога пие сируп против алергија? А алергичен беше на се и на сешто. Па нормално дека ќе биде кога растеше во стерилна средина и кога не смееше да земе ништо од земја ако претходно не го дезинфицирам. Единствено безбедно место за него беше оградичката. Ама од толку пазење, не го допазив. Сега ми е смешно кога ќе се сетам, ама тогаш бев извадена од памет. Едвај ме спречија да не трчам повторно на лекар. Можете да замислите колку се шокирав кога здогледав низ прозорецот како маалското куче Белка го лиже преку мрежичката од оградата кадешто тој воодушевено се беше обесил и ја држеше цврсто со двете раце, смеејќи се на целиот глас! Веројатно го скокоткаше со јазикот.
Тогаш мајка ми, која пораснала четири деца, ми велеше, ајде де, чудо големо, не претерувај толку, нема ништо да му биде, како растеле порано децата кога имало големи семејства, или пак во село, ги носеле на нива, ќе ги надоеле и ги оставале под некое дрво, додека тие да си ја завршат работата на нива. Ги лижеле куќиња, мачки, па ништо не им било.
Ти си не оставала нас на нива? Ја прашував јас. Не си не оставала бидејќи сме пораснале во градов и колку што се сеќавам, и ти ни се тресеше нам, иако бевме четворица. Па и уште ни се тресеш. Дури, повеќе се тресеш за мене, за брат ми и за сестрите отколку за внуците, како да ние не сме возрасни луѓе. Ќе излезе дека баба ѝ на другарка ми Лихнида била во право кога ѝ викала на мајка ѝ: Де бе сине, за едно дете ќе се разболиш! Значи, ака е тоа, секој се секира за своето дете, па макар тоа и да има 50 години.
Не дека внуците не се сакаат, ама на мајка ми повеќе ѝ беше жал заради тоа што јас не можам да спијам, затоа што сум нервозна, уморна и ненаспана, отколку за син ми. За него, од искуство, знаеше дека ќе му помине и дека таа може да биде покорисна од мене во моментите кога е најрасплакан, ама не, јас не дадав никој да му се приближи. А никој повеќе од мене не го расплакуваше моето кутро дете!
Ама сепак не мислам дека е тоа така затоа што сум имала само едно дете. Ете ја мајка ми, имаше четири, ама за сите се секираше подеднакво, кого го болело стомак, на кој му се јадело нешто благо, кој се разболел, кој кивнал, кој прднал. Не мислам дека е толку до тоа колку деца имаш, туку како си скроен. А мене мајка ми ме скроила да бидам баш како неа. Постојано загрижена за своето дете, постојано со оние непотребни мисли: Што ако падне, што ако се зарази, што ако ме бара, а јас не сум тука, … Па дури и сега кога има 27, се уште се плашам затоа што се храни нездраво, затоа што не се облекува доволно, затоа што пуши, затоа што …
А не можете да смените ништо. Колку повеќе се тресете, толку поживо дете ‘ќе ви се падне’ и едноставно нема да можете да го допазите.
Накусо, прилично е стресно кога си ваков премногу грижлив родител.
И не се гордеам со тоа. Ниту мајчинството, ниту родителството генерално, не се мерат врз основа на тоа колку се грижите за секоја глупост, за секоја неважна работа.
Сега гледам колку е погрешно сето тоа. И се воздржувам, колку што можам. Со текот на годините се откажав од многу мои глупи идеи за тоа што значи да се биде „добра мајка“. И сега сфаќам што е важно, а што не е, иако, признавам, не можам сосема да ја искоренам ‘старата јас’. Ама еве, се наоѓам себеси како им солам памет и ги советувам младите мајки како некој стар мудрец.
