Кога бев помлада, честопати ми велеа дека во одреден момент од животот, престанувате да се вљубувате и дека токму затоа природата е совршена.
Дека вљубувањето е нешто како млечни заби. Хоп – еднаш ќе исчезнат и ќе бидат заменети со трајни што ги носите цел живот и со нив гризете.
Кога ќе престанете да се вљубувате, веќе не правите глупости. Повеќе не правите будала од себе. Почнувате да размислувате.
Почнувате да го гледате светот без тие очила на вљубеност. Гледате поинаку на жените и на мажите. Гледате поинаку на врските и на бракот. Со различни сензори барате личност со која ќе го поминете животот.
Некоја психолошка граница отсекогаш била 30, во поекстремни случаи 25. Според ова, сите подоцнежни љубови се плод на разумот, добро промислување и чувство на сигурност.
Сите подоцнежни љубови и врски, според овие одредници, доаѓаат како деловни предлози. Како пријателства. Велат дека подоцна сте посмирени. Без да сте вљубени, сè е полесно.
„Од сите заблуди за љубовта, најсилно и најубедливо е верувањето дека вљубеноста е љубов“, рекол некој попаметен. Апсолутно е во право.
Бидејќи веќе влегов во клубот во кој престанувате да се вљубувате, добивате брчки и конкуренција, почнав да сфаќам колку луѓе околу мене водат значајни и среќни животи со луѓе во кои никогаш не биле вљубени.
Неодамна, една познаничка ми рече дека нема да го смени мирот со сопругот за ниту еден момент од драмата што претходно ја доживувала со момците во кои била лудо вљубена.
Таа вели: Нема пеперутки, но нема ниту драма. Нема неодговорени пораки. Нема страв. Без турбуленции. Без глупава насмевка. Не постои такво нешто како поднесување кога не можеш да му се сетиш на лицето и сфаќаш дека ова е првиот знак дека сте за вљубени.
Нема лавина во желудникот. Нема хаос во креветот. Сè е мирно и убаво, велат оние на кои од вљубеноста им се гади како од лошото вино во студентските бамбуси.
Една друга познаничка се разведе затоа што било премногу мирно.
Вели, сфатила дека годините летаат и таа останува желна за љубов. Се вљуби брзо по разводот. Неколку години подоцна таа сè уште е вљубена во нејзиниот втор сопруг. Вели дека има драма, има мир, има турбуленции. Хаос во кревет. Таа е среќна, вели. Животот е значаен. Таа ја советува секоја млада девојка да не се мажи ако не е вљубена.
Жените кои често се вљубуваат и кои ја одржуваат оваа способност до крајот на животот, често им завидуваат на оние кои пловат во мирно пристаниште. Меѓутоа, кога ќе им се покаже толку мирно пристаниште, не доаѓа предвид да се закотват во него.
Жените на кои љубовта им донела само проблеми и лоши одлуки во животот, пловат мирно, само понекогаш им завидуваат на оние кои сè уште знаат да чувствуваат драма, пеперутки и хаос во стомакот. Меѓутоа, кога им се дава можност за драма – не доаѓа предвид да учествуваат во неа.
Се прашувам која од овие групи жени е посреќна во животот? Дали се тоа оние што прифатиле мирно море кадешто нема да има повеќе изненадувања или оние кои се надеваат дека можноста да се вљубат ќе ги доведе до совршен живот со совршен маж?
Дали има некогаш мир со оној во кого сте лудо вљубени?
Дали мирот што го градиме со личност што ни одговара е навистина љубов?
Не знам.
Ја одржував можноста да се вљубувам до ден-денес, но тоа сè повеќе ме води кон потреба за мир наместо до потреба за драма. Можеби на крајот ќе бидам среќничка на која вљубеноста ѝ ја донела љубовта на животот.
Човек е жив додека се вљубува. И зрел кога вљубеноста повеќе не носи драма и неодговорени пораки.
Текстот е преземен од ТУКА.
Фото: Unsplash
