Го изгубивме првото бебе, имаше проблем во текот на развојот, докторката не виде. Бев во болница 22 дена, а потоа ме породија со царски рез. Бебето живееше 5 дена и за жал почина.
После тоа, повторно забременувам, бременоста оди одлично, сите сметаат дека е одлично, сè е како сон. Јас ја водам бременоста кај приватен лекар и во диспанзер за жени. Верувајте, сè оди одлично, јас се чувствувам одлично, се надеваме на најдоброто, го оставивме минатото зад нас, се обидуваме да продолжиме напред, иако е многу тешко, се обидуваме да не размислуваме за тоа што се случи.
Влегувам во 36-та недела на 26 јуни, веќе 4 дена сум во деветтиот месец, одам на нормален преглед кај приватен лекар, тој ми вели: „Сè е супер, ти си во деветтиот месец, сега ќе ја повикам докторката која ќе те прими во болница на ЦТГ, и таа ќе те породи. Оди таму сега, направете го тоа и договорете се за царски рез“.
Јас и сопругот се поздравуваме со докторот, одиме во болница, докторката ме дочекува таму, ме ставаат на CTG, ми вели кога ќе завршиш, дојди во мојата канцеларија да се договориме за царски рез и да направиш некои испитувања. Јас го завршувам ЦТГ, и среќна и тажна, како да чувствував дека нешто нема да биде добро, си одам од нејзината канцеларија, таа ја зема мојата документација, тука се и документите од првото бебе што го изгубивме. Ми дава да направам некои испитувања, царски рез ми закажува за 16 јули, а 22 јули ми беше крајниот термин.
Ме прегледува рачно, вели 1 прст си отворена, кога си дома повеќе лежи и одмарај, немаш болки, јас велам не, вели дека нема истекување на плодовата вода, одлично.
„Дојдете за 7 дена повторно на ЦТГ, на 16 јули правиме царски, до тогаш направи ги тие испитувања и направи ултразвук кај твојата лекарка, затоа што нашиот уред во болницата се расипа, јас би го сторила тоа за вас, ама ете. „Верувајте ми дека не знам што ме повлече тогаш и што ми проработи во мојата глава тогаш, ѝ велам: „Па, сега бев кај мојот лекар приватно“.
– „Па дали работеше УЗ?“
Јас велам да, но не рече ништо друго освен дека бебето е свртено со главчето надолу. Лекарката вели: „Не е важно, одете до 16 јули и направете го ултразвукот, како и сите наоди“.
Повторно, нешто не ми даде мир, ја прашувам дали можам да се јавам и да одам сега да го направам тој ултразвук, таа вели дека може. Одам кај мојот лекар, на пет минути е од болницата, маж ми останува во автомобилот, одам во ординацијата, легнувам на столицата, ми го фаќа стомакот, разговараме, го става тоа од ултразвукот на мојот стомак и молчи. Молчи. Гледа.
Пребледе. Само ми вели: „Свртете се надесно“. Се свртувам и веќе ме фаќа паника, гледам дека нешто не е во ред. Тој сè уште гледа, молчи … можам само да го чујам како тивко го изговара моето име и ми вели: „Жал ми е, срцето на вашето бебе застанало.“ Почнав да врескам во агонија, не можам да верувам дека повторно го поминуваме тоа. Му велам дека е грешка и дека направив CTG пред 15 минути. Тој повторно ме праќа во болница.
Доаѓам таму, лелекам, верувајте ми, лелекам на глас, ме ставаат на CTG додека им објаснувам што се случува, нема тонови, само во длабочината се слуша нешто како отчукување на срцето. Одеднаш, се собраа голем број лекари, сите викаа, зборуваа, повикуваа некого на телефон, јас бев во шок, се тресев, го видов сопругот како стои укочен во ходникот… Никогаш не ми било потешко. Ја слушам докторката како ми вели: „Одиме итно на царски рез“, ме внесуваат во сала, го гледам мојот сопруг, тој сè уште стои на истото место сам. Никогаш не ми било потешко.
Ми прават во салата уште еден CTG. Нешто се слуша, но не се тонови. Тие ме прашуваат сешто, не знам каде сум, плачам, му се молам на Бога да го спаси моето бебе, го изгубивме едното, па зарем и другото. Тие ми прават клизма, ми ставаат катетер, лежам на масата со врзани раце, тече инфузија, ми го мачкаат стомакот и слушам како ми велат дека мораат да побрзаат и само чекаат да заспијам. Набрзо заспав.
Се будам после некое време, сите молчат, ме туркаат во одделот за гинекологија, исто како првиот пат. Што ќе правам јас, мајка без својот подарок, без своето бебе, со жените што ги дојат своите деца? Никој не ми кажува ништо, тие ме туркаат во собата, го гледам мојот сопруг, неговите родители, никој не кажува ништо. Прашувам дали е жив, молчат. Повторно прашувам, тие велат дека не е.
Никогаш не сум почувствувал поголема болка, доаѓа докторот и објаснува дека бебето имало вистински јазол на папочната врвца и дека најверојатно се задушила заради тој јазол. Го носат завиткан во зелена крпа, го откривам, а тој пиле мое мало, како да спие, го галам, солзите ми капат, црна косичка, носето мое, дупче на брадата, големи трепки на тато … Го земаат од мене, доаѓа докторката и ми дава да потпишам да се направи обдукција. Не можам да ви опишам каква е таа тага и болка. Не можев да издржам таму, следниот ден излегов на мој сопствен ризик. Излегувам од породилното одделение и немам ништо, плачам како дожд. Жената пред мене носи две девојчиња, близнаци. А јас, јас немам ништо …
Сакам да им дадам поддршка на сите жени што поминале низ ова, вие не сте сами, имаме некој кој нè сака, но не е со нас. И да им кажам на жените кои се бремени да не се плашат, да следат дали бебето се мрда во стомакот, затоа што мајката и бебето се многу поврзани! Јас почувствував дека нешто не е во ред, затоа отидов веднаш да направам ултразвук, верувајте ми, ништо не е случајно.
Текстот е од ТУКА.
Фото: Pixabey
