Минатата недела прочитав некаков текст за аутизмот, а некои нови истражувања велат дека постои врска помеѓу аутизмот и, пази сега – обрежувањето. Се смеев на глас.
Меркур предизвикува аутизам.
Оловото предизвикува аутизам.
Аутизмот е предизвикан од недостаток на емоционална врска со мајката.
Одредени видови пестициди предизвикуваат аутизам.
Пластика
Глутенот влошува одредени видови на аутизам.
Луѓето со аутизам треба да јадат повеќе јагоди.
Прекумерното изложување на издувни гасови е водечка причина за аутизам.
Хемикалиите што се наоѓаат на садовите за кои храната не се лепи можат да предизвикаат аутизам.
Тезата за емотивната поврзаност со мајката ми е некако болна. Вистина е дека имав тежок период кога се роди мојот помлад син. Со постар син кој беше прекрасен, но имаше само една година, и другиот малечок кој плачеше многу, спиеше лошо, бев изнемоштена и постојано се расправав со сопругот. Чувствував дека веќе немам никаква контрола врз она што се случува во нашето семејство.
Но, сигурна сум дека нашата врска сега е нешто навистина силно и посебно, а тој сè уште има аутизам.
Она што сакам да го кажам е дека знам што го предизвикува неговиот аутизам и сега ќе го споделам тоа со вас.
Тоа е голема работа.
Моето дете има аутизам затоа што, како што рече неговиот петгодишен брат, тој е роден со него.
Да, сигурен сум дека аутизмот е генетски предизвикан. Верувам дека некако, мешавината на мојата ДНК и онаа на мојот сопруг не доведе до тоа да имаме дете кое смета дека среда е портокал. Можеби неговиот единствен генетски код го прави почувствителен на некои работи во околината, како што се олово, пластика или гасови.
Не знам за јагодите.
Минатата недела влегов во кафуле да купам кифла и една жена ми пријде и се претстави. Таа рече дека е мајка на девојче кое оди на часови со мојот син. Се насмевнав и полека почнав да станувам за да си заминам.
„Чекај“, ја допре мојата рака, „сакав да ти кажам нешто. Ќерка ми Лили ми рече дека едно момче пред некој ден го нарекло вашето дете чудак“.
Јас кимнав со главата. „Се случува.
„Но, Лили ми рече дека таа на тоа момче му рекла дека твојот Џек не е чуден. Дека е точно таков како што треба“.
Ја гледате ли сега мојата дилема? Ако почнам да трчам наоколу и да го прогласувам аутизмот за епидемија, и ако почнам да копам низ моето и семејството на мојот сопруг трагајќи по тоа кој е тој ген кој бил тригер и како да го излекувам, тогаш ќе излезе дека моето дете не е навистина тоа што треба да биде? Тогаш целата порака за прифаќање и толеранција и отворен ум – паѓа во вода?
Но, од друга страна, тоа и е епидемија. Некои други парови можеби планираат да имаат деца и можеби ќе сакаат да имаат некои информации за тоа дали и како можат да се спречат или ублажат ваквите состојби кај децата. Моите деца исто така можат да имаат свои деца и ако аутизмот е навистина предизвикан од издувните гасови, корисно е да се знае како би купувале електрични автомобили.
Во исто време, не сакам да се фокусирам толку многу на тоа што е, кога е и каде и како, па заради тоа да заборавам на најважните работи.
Бидејќи, на крајот, не ми е гајле од каде го добивме.
Но, повторно сум малку љубопитна.
Не е важно зошто моето дете има аутизам, тоа нема да промени ништо.
Но, не е лошо да имате повеќе информации.
Тој е добро.
Можеби не е сè во ред со него, па ги помина последните 45 минути зборувајќи за тоа какви гуми за џвакање има во продавницата.
Не би менувала ништо во врска со него.
Можеби би можела да сменам неколку работи.
Јас сум мајка која не го мрази аутизмот, но ја почитува уникатноста на своето дете.
Го мразам аутизмот. Заради него, моето дете зборува за гума за џвакање цели 45 минути.
Тој не е добро.
Тој е доста добро.
Аутизмот не е ничија вина
Можеби треба да престанеме да користиме пластика и да јадеме повеќе јагоди, иако тој ги мрази.
Можеби треба да ја фрлам таа тефлонска тава.
Можеби требаше да го сакам повеќе, посилен, посилен, додека тој беше мало бебе завиткано во моите раце.
Можеби тоа е моја вина.
Како што можете да видите, моите чувства за аутизмот на моето дете се комплицирани и понекогаш сомнежите што ги носам во себе се само тивок трепет што го чувствувам, а понекогаш и гласовите што одекнуваат во мојата глава се како од разглас.
Јас не сум научник. Не сум доволно паметна за тоа. Но јас сум мајка. И иако не сум доволно паметна ни за тоа, добро го познавам аутизмот од таа перспектива. Јас сум запознаена со тоа тивко страдање што доаѓа заедно со тоа што сме поинакви или чудни. Ја познавам затоа што ја чувствувам секој ден.
Кога живеете со некој што има аутизам, премногу често ќе се слушнете како ја изговарате фразата „засега“.
Засега, тој е добро.
Засега, не вреска.
Засега спие.
Засега се однесува добро.
Значи, засега верувам дека неговиот аутизам потекнува од неговата ДНК.
Засега, ќе се обидам да додадам светли нијанси на зелена и сина и виолетова и портокалова на таа црно-бела слика што научниците ја сликаат за нас. Заедно ќе го пополниме тоа платно сè додека не се појави една јасна слика на него.
Сè уште не знам како треба да изгледа таа слика, но сакам да ја замислувам како утопија во која се вкрстуваат науката и обичните луѓе. Исто така, има и јагоди и гуми за џвакање од продавницата во мојот крај.
Има високи, русокоси девојчиња по име Лили и момчиња со очила по име Џек.
И, ако погледнете доволно внимателно, на таа слика ќе видите стаклена куќа во далечината, скоро на хоризонтот. Осветлена со сончева светлина, го одзема здивот.
Ако погледнете малку подобро, ќе ја видите реченицата што е напишана на влезната врата, тие зборови, најголеми на светот.
Тие зборови се како милион сјајни ѕвезди во долга темна ноќ.
Тие се мир и прошка и моќ и гордост.
Првиот пат кога ги слушнав бев во кафуле и купував мафин.
„Тој е баш таков каков што би требало да биде.“
Извор: Кери Кариело – huffpost.com
Фото: Pixabay
