Драги мои пријатели, родители, колеги, воспитувачи, баби, дедовци, тетки и стрини, како родител, од една страна, како педагог од друга страна … Ве молам, престанете да ги „бламирате“ сопствените деца и своите лични фрустрации да ги лечите преку децата…
Сакајте ги и бидете тука за нив. Оставете ги да бидат деца и да бидат среќни… Кога оценката била мерило за знаење?
Дали сте се запрашале дали вашето дете е среќно? Дали го сака тој спорт?
Дали баш мора да оди дополнително на англиски, математика, физика…
Дали има време да си игра?
Дали покажува знаци на депресија?
Дали му го одземате детството?
За да бидат среќни, треба да го прават тоа што го сакаат… Зошто сите мораат да бидат првенци на генерација? И зошто мораат да се запишат на она што вие мислите дека треба?
Само ќе ви кажам…
Можеби е подобро да имаат свое лозје. Послушајте го овој голем уметник (најзначајниот црногорски кантавтор, Миладин Шобиќ) и зборовите на оваа песна…
Џемпер за лозје
Понекогаш посакувам да ги оставам студиите
И да запишам некој занает
Па да бидам пекар, лимар или молер
Да местам струја и да научам да поправам бојлер.
Или да бидам оџачар и да носам среќа
Да бидам мајстор за кавали
Да правам сервиси и да дувам во стакло
Не морав на факултет, ама се случи.
Ми се чудеше другарот
Што има да ми пречи
Што тој за да биде Бог и да биде главен
сака да заврши три факултети.
А зарем не би било поубаво сега да се мисли на лозје
Да се биде во љубов со него
Како со сакан, да се гордеете со него
Да го чувате од студ.
Изгледа дека многумина сакаат да имаат автомобил
Силен мотор од Јапонија
Наместо лична карта, колор-телевизор
Да се остави животот, да се гледа во ретровизор.
А зошто да не се биде обичен и да се сакаат малите нешта
Зошто секој мора да биде главен.
Ми се чудеше мене другарот
Што има да ми пречи
Што тој да биде Бог и главен
сака да заврши 3 факултети.
А јас… Не морав на факултет… ама се случи…
Текстот е од ТУКА.
Фото: Unsplash
