Како што веројатно веќе знаете, да се биде судија покрај децата е повеќе или помалку губитничка состојба. Обично не постои начин што ќе ги задоволи сите присутни или што ќе изгледа фер за секого. Многу често не постои начин како да откриеме што се случило или кој прв ја зел таа играчка.
Не е ваша вина, децата едноставно имаат силно и честопати неразумно чувство за правда. Тие сакаат толку многу да бидете на нивна страна, а од друга страна – тие сè уште учат како да се види и страната на другата личност. Многу фрустрирачки кавги на децата се случуваат токму заради инциденти на споделување или несподелување.
Нема ништо лошо во споделувањето, тоа е прекрасна идеја и многу важен концепт. Сепак, проблемот е во тоа што споделувањето е нејасно. Нема утврдени правила, и ова може да биде прилично збунувачко и фрустрирачко за малите деца.
Замислете да сте навистина задлабочени во некој проект на вашиот лаптоп, но одеднаш мора да престанете со тоа што го правите и да му го предадете компјутерот на пријател, бидејќи е негов ред и бидејќи е убаво да го споделите. Или замислете да готвите вечера, но одеднаш мора да го предадете својот најдобар нож затоа што му е ред на некој друг. Што ако не можете да го облечете омилениот фустан затоа што треба да го споделите? Колку би било ова фрустрирачко за вас? Речиси незамисливо затоа што така не функционира светот на возрасните. Чекањето е важна животна вештина. Играта е детска работа и е еднакво фрустрирачки за нив понекогаш. Можеби ќе ве изненади фактот што детските градинки во Монтесори не „практикуваат“ споделување.
Всушност, децата споделуваат сè во просторот на градинката, но никој нема да ги замоли да престанат да прават тоа што прават затоа што некој друг сака да го прави. Една од главните причини е тоа што наставниците во Монтесори сакаат децата да прават нешто сè додека тоа им го дозволува нивната концентрација.
Друга причина е тоа што чекањето е многу важна животна вештина. Детските Монтесори градинки намерно имаат по еден примерок од сè за да можат децата да научат да чекаат или да изберат нешто друго кога не е достапно она што го сакаат. И така, наместо да ги замолат децата да споделат, тие имаат едноставно правило – ако некој си игра со нешто или работи на нешто, тоа не е достапно во моментот.
„Кога децата ќе видат дека одреден материјал е повторно на полицата, тие знаат дека можат да го земат. Ретко доаѓаат кај нас прашувајќи дали можат да се наредат за нешто затоа што правилото е многу едноставно и тие знаат каков ќе биде нашиот одговор”, вели Кристина Климер, едукатор во Монтесори.
„Моето дете не мора да споделува играчки со вашите деца“
„Понекогаш е нешто многу возбудливо нов материјал во градинка и многу желно дете кое едвај може да ја задржи својата желба. Во овој случај, ние предлагаме детето да побара од лицето што во моментот го користи материјалот да му каже кога ќе биде готово за да може да се смени редот. Другото дете речиси секогаш љубезно се согласува на таков аранжман“.
Како да разговарате со дете кое не сака да споделува?
Воспитувачката објаснува дека зборувањето за споделување честопати е многу корисно, на пример, кога друго дете доаѓа кај вашето дете да игра и тоа дете ќе сака да ги споделува своите играчки. Ако сакате да избегнете какви било борби, секогаш можете да се договорите со вашето дете да одвоите играчки што тој не сака да ги споделува. Може да разговарате и за споделување кога станува збор за сиромашните и да му објасните на детето зошто е важно да им помогнеме на другите кога сме во можност.
Но, ако постојано слушате реченици како, „Дали е мој ред сега?” или „Таа си играше со автомобилот долго време, кога ќе можа јас?” – Следниве совети од наставникот може да помогнат. „Едноставно објаснете дека играчката ќе биде достапна кога другото дете ќе биде готово со нејзиното користење, но дека другото дете може да ја користи онолку колку што сака. Потоа, помогнете му на детето да најде да прави нешто друго. Исто така, помага ако покажете разбирање за фрустрацијата со која се справува детето. Може да се каже нешто како, „Тешко е да се чека. Сакав да се истуширам утрово, но морав да почекам тато да се истушира. Но, чекањето е нешто што сите треба да го практикуваме”. Тоа му покажува на детето дека не ги отфрлате неговите чувства, туку дека чекањето е дел од животот “. Учењето да чекаме нешто што сакаме е тешко, но не мора да биде постојана борба. Обидете се да се одвоите од оваа равенка и да поставите правило што е доволно едноставно за да може детето само да се справи со тоа.
Фото: Pexels
