Сите мои деца не го сакаат училиштето со енергија што никогаш порано не сум ја виделa. Стигнавме до средношколските години и постојано им велам на сите: „Само не се откажувај, издржи и земи си ја дипломата. Те молам “.
Ако ги прашаат кој им е омилен предмет, тие велат ручекот.
Ако ги прашаат како им се допаѓа училиштето, тие велат дека е тапа.
Ако ги прашаат дали сакаат да одат на колеџ, тие му се смеат во лицето на тој што ги прашува.
Ако некој ги праша какви им се оценките (немојте да го правите ова, непристојно е), тие ќе речат: „Не е добро“.
Само поминуваат. Како и минатата година, моите двајца синови едвај ја поминаа наставата и кога добив вест дека поминуваат во следната година, јас бев на колена и го држев тоа парче хартија и се чувствував како конечно да дишам.
Ова не е претерување.
Блиска сум со управничката на средното училиште. Под тоа мислам дека таа ми се јави минатата пролет околу 22 и 30 часот навечер за да ми каже што точно треба да направи мојот син за да помине во следната година.
Кога станува збор за спорт, тие ги пробаа сите – и дозволете ми само да кажам дека беше тешко да се гледа. Ако добијат некое време за играње, се чини како да трчаат од топката и од нивниот тим наместо да одат кон неа.
Од сите се откажаа затоа што не ги сакаа.
Тие не се музикални. Немаат интерес за танц. Или уметност. И не, тие не се мачат вклучувајќи се кон некои групи како што е ученички совет.
Се обидов да ги натерам повеќе да се вложат, да се потрудат. Им кажав какво богатство би можело да биде за нив да излезат од својата зона на удобност и навистина да се обидат нешто. Зборував додека очите не ми се закрвавија и не почнав дупло да гледам. Знаев да си помислам дека ако не ги поттикнам во нешто и ако тие зажалат што не ризикувале повеќе или што не правеле повеќе работи поврзани со училиштето, тоа ќе значи дека не успеав како мајка.
И тогаш, пред неколку години сфатив колку не ми е грижа дали моите деца имаат почесни улоги или се добри во спортот. Ова не ги дефинира, не ги прави помалку вредни, не ги прави безумни шупаци кои не се грижат за ништо. Ги прави тоа што се.
Немам што да додадам во родителските групи во кои зборуваат за тоа како не се сигурни како ќе управуваат со патувачкиот кошаркарски тим и хокеарскиот тим со сите хокеарски sвезди.
Никогаш нема да објавувам на моите социјални мрежи дека моето дете имало почесна улога во нешто (ова не е нешто што не би го сторила и онака, но знаете за што зборувам овде – се сомневам дека воопшто и ќе имам избор).
Сепак, нема ниту едно делче од мене што се грижи поради тоа.
Моите деца се толку прекрасни, а јас сум среќникот што ги има во својот живот.
Работите што многу луѓе ги користат за да го измерат успехот на децата – колку се добри во спортот, колкав е нивниот успех, дали се во дебатниот тим, дали знаат до 14 години што сакаат да бидат кога ќе пораснат – кај моите деца недостасуваат.
Но, работите што ќе ги однесат далеку; фактот дека се љубезни и кажуваат работи како „Мамо, се чувствувам лошо што те оставам долу сама“, па доаѓаат и го гледаат со мене филмот кој знам дека не ги интересира, е она што е важно.
Кога ќерка ми прави домашна пица затоа што е одличен готвач и им испраќа пораки на своите браќа за да кажат каков вид сакаат, тоа ми е важно.
Мојот син минатото лето имаше две работни места, купи сопствен автомобил и сè уште ги правеше работите што инаку ги правеше татко му пред да се исели, како косење трева и миење на автомобилот.
Мојот најмлад син ќе стори се што ќе побараат неговите брат и сестра, било што. Ако им треба помош да закачат нешто, тој запира со се што прави за да им помогне. Ако на мојата ќерка ѝ е премногу срам да нарача храна затоа што лицето што ги прима нарачките оди со неа на училиште, тој ќе го направи тоа.
Не велам дека вашите деца не можат да напредуваат во спортот и да бидат љубезни. И само затоа што се добри во училиште не значи дека не се великодушни.
Но, сакам моите деца да знаат колку се важни, какви добри, паметни луѓе се, без оглед на тоа како се однесуваат на училиште или на терен.
Јас сум свесна за фактот дека тие се оценуваат според нивните оценки и затоа што тие не учествуваат во дополнителни активности. И мене ми судат. Тешка стигма лебди во заедницата и тоа е непобитен факт.
Има мајки кои го креваат носот кон мене. Има луѓе кои ме прашуваат зошто не ги „терам да прават повеќе“.
Мојот одговор е ова: Тие не сакаат. Сите беа многу јасни околу тоа. Јас сакам среќни деца.
Само затоа што има деца кои не прават рез кога станува збор за оценките и сите други можности што постојат за децата, не значи дека нема да успеат во животот.
И, сигурно не значи дека тие немаат други дарби за споделување.
Фото: Pixabay
Текстот е од ТУКА.
