„Мамо, не сакам да умрам. Не сакам да умрете ниту ти и тато, ниту некој што го сакам. Сакам да живееме засекогаш!“
Дали сте ги слушнале овие зборови од устата на вашето дете? Дали ве „извадиле од чевлите“ како мене, тие зимски вечери по празниците?
Дали и вам срцето ви прескокна од помислата дека за тоа мало суштество што толку многу го сакаш и го галиш и се грижиши, како и за сите нас, негде таму му е запишан крајот?
Дали имавте однапред подготвен адекватен одговор, утешни зборови, нешто што би го смирило? Или сте изненадени, заплеткани во мисли меѓу десетина теории за она што следи по смртта…?
„Ќе живееш долго, долго … Пред тебе е животот! Допрва треба да доживееш многу работи – да завршиш училиште, да студираш, да патуваш, да создадеш семејство, да учиш и да истражуваш многу… “, го слушнав мојот глас, како со мирен тон се обидува да ја пренесе суштината на прашањето на детето на нешто друго, нешто што може полесно да се објасни.
„Но, јас не сакам да умрам ниту после тоа! Никогаш! Разбираш? Не сакам да ме стават во сандак и да завршам во земја, толку е страшно. Зошто не можеме да живееме засекогаш, тоа би било многу подобро“, продолжува сега веќе со плачлив глас.
Еве еден од тие моменти, помислив, на кој никој не те подготвува за кога ќе станеш родител. Еден од оние моменти кога толку многу зависи од вашиот одговор… Кога вашето дете гледа во вас некој моќен и голем и ви се обраќа, но исто така сфаќа дека ова е нешто поголемо од вас.
Како се справуваат луѓето кога следува вакво прашање и верувам дека нема дете кое во одреден момент од растењето не е оптоварено со смртта и не се прашува за неа. Некаде во мојот мал мозок, воскреснаа делови од одговорите на некои луѓе, со кои еднаш разменив неколку зборови на таа тема … Се обидов да се задржам на некои од нив, конвулзивно, со желба да не изгледам воопшто разнишано.
„Тоа е само тело, душата патува кон Бога… Енергијата никогаш не исчезнува, таа преминува само од една форма во друга… По смртта нè чека ново раѓање… Ние мора да умреме за да им оставиме простор на оние што допрва треба да се родат… Смртта не е крај, тоа е само почеток, тогаш следуваат наградите за добрите дела… Не умира тој што остава светли траги зад себе… “, ми минуваа низ потсвеста одговорите на верниците и атеистите, научниците и мислителите, филозофите и едноставните луѓе од народот, оние кои веруваат во реинкарнација и оние кои сè поедноставуваат.
Кој е најдобар, најутешен, најточен?
„Мамо, јас не сакам јас и ти никогаш да се разделиме. А кога ќе умреш, ќе мора да се разделиме“, вели саканиот глас додека нежно го прегрнав неговиот сопственик, бришејќи му ги солзите.
Се сетив на себеси кога на таа возраст со скоро исти прашања и изјави, подеднакво плачејќи и, се чинеше, без надеж, бев исплашена од тукушто констатираната голема животна вистина. Теоријата на мајка ми, која потоа се обиде да ме смири, ми се чинеше толку наивна, толку невозможна. Детето е мудро, детето е интуитивно, детето знае дека тешко дека е точно дека еден ден ќе бидеме две sвезди на небото што засекогаш ќе светат една покрај друга.
Освен ако не сте стопроцентно убедени во една од теориите и не го пренесете тоа верување на вашите потомци, тешко е да дојдеме до одговор што целосно ги смирува, благословува и одговара на сите прашања.
Но, зар не е нашата улога како родители да ги смириме, да го олесниме секој товар на животот, да им понудиме решение, избор … нешто, било што??!
„Ниту мама не знае. Не знам зошто треба да умреме. Јас дури и не знам што се случува после смртта. Постојат различни теории, но никој сè уште не се вратил за да го потврди тоа. Сè уште ги немам сите потребни одговори. Сурово е и за мене. И понекогаш се плашам. Ниту јас не сакам да се разделиме“, би било најискрено ако кажам вакво нешто.
Но, не го направив тоа.
Наместо тоа, ја надминав сопствената несигурност со темата што секогаш не вознемирува, дури и кога мислиме дека сме ја испиле целата мудрост на светот, и се префрлив на нешто што го знам. Што сигурно го знам.
„Ветувам дека ќе најдам начин да бидам повторно со тебе. Ако има какви било шанси за тоа, ќе го најдам. И секогаш ќе те чувам. И тогаш кога не можеш да ме видиш, ќе се грижам за тебе. Каде и да си еден ден, како и да изгледаш, ќе те најдам и ќе се грижам за тебе. Сега не ги знам одговорите на твоите прашања, има само такви што ми се чинат прифатливи и логични, но најдобро е да ги откриеш сама во текот на животот. Но, убедена сум во една работа и затоа можам да ти го кажам тоа. Нашата љубов не може да исчезне.
Текстот е од ТУКА.
Фото: Unsplash
