Пред неколку дена на еден Инстаграм профил отпочна дискусија за постпородилната депресија. Сопственичката на профилот (која ја следат голем број жени) изјавила дека не верува во депресија и дека сето тоа е од главата.
Бидејќи Инстаграм една од платформите кадешто секој има свое мислење, коментарите започнаа да се нижат со брзина на стампедо. Повеќето жени ја поддржуваа. Тие рекоа дека само разгалените, мрзливи мајки се вадат на тој термин. Тоа се мајките кои ставаат цигара во уста веднаш по породувањето и се дружат на социјалните мрежи поголемиот дел од денот, и им го предаваат бебето на чување и грижа на таткото, бабите или дадилките (ова е парафраза на еден од најимпресивните коментари). Не можам да престанам да размислувам за тоа.
Ќе ви кажам за моето лично искуство на темата – депресијата и јас.
По неколку години чекање и надеж, конечно останав бремена. На нашата среќа ѝ немаше крај, нетрпеливо и долго очекуваното бебе конечно ќе пристигне. Живееме речиси 2000 километри подалеку од најблиските роднини, и уште на почетокот знаевме дека сме овде сами и треба да се грижиме сами за тоа дете. Но, тоа не ме исплаши во ниту еден момент, бидејќи јас сум некој кој дотогаш беше убеден дека можам да направам сè што сакам. На почетокот на седмиот месец од бременоста, мојот сопруг го повреди ‘рбетот. До вчера, здрав, прав и способен човек лежеше закован на креветот. Без регулиран престој во таа земја, без никакви приходи врз основа на неговата повреда и мојата бременост, бидејќи сè уште сме илегалци, чекавме да пристигне бебето.
Првите десет дена си повторував – сè ќе биде добро. Тој ќе се опорави, ќе се врати на работа, ќе купиме сè што е потребно и ќе ја пречекаме како што заслужува едно со нетрпение очекувано девојче.
Но, не се живее од мантри и позитивен став. Сите оние кои го прокламираат ставот на живеење на Лујза Хеј, пробајте, одете во аптека и кажете – Јас сум позитивен и сè ќе биде во ред, дали може со тоа да се купат чорапи за отечени нозе? Не пробав, но ги скрив рецептите за тие проклети чорапи, за да не ги гледа така закован на креветот и да не му биде полошо. Работев два дена во неделата во осмиот месец од бременоста. Двапати неделно одев со стомакот до забите да чистам станови на други луѓе. И кога така огромна, се превртев додека го рибав подот на туѓ стан, не можев да си кажам сè ќе биде во ред, не можев да ја извадам депресијата од главата и да ставам розови цвеќиња. Во петоците одев да работам пеш, преку еден мост. Секој петок од осмиот и поголемиот дел од деветтиот месец од бременоста сакав да се убијам. Стоев на мостот и си велев – фрли се. Олесни си ги маките и себеси и на своето неродено дете. Од што ќе живее, ако не си во состојба правилно да го пречекаш. Ме спасија случајни минувачи, кои секој петок го поминуваа тој мост во сè поголем број, како да знаеја дека нема да се фрлам сè додека мостот не се испразни.
Неколку дена пред моето породување, лекарот, на кој му ги бакнував рацете, успеа да го крене сопругот на нозе. Сè започна да се враќа во нормала, освен јас. Веќе потонав толку многу што црнило ми ги замачка очите и ми ги затна ушите. Се обидував да бидам добра пред другите, за да не речат дека сум неблагодарна. За некој ден ќе пристигне детето, сопругот е повторно здрав, а јас сум депресивна. Од каде ми е тоа право?
Се породив. Таа е здрава, убава, а јас уште помрачна од порано. Плачев повеќе од неа. Во главата, прашањата се менуваа со брзина на светлината:
Дали сум доволно добра за неа?
Ќе знам ли сè за неа?
Дали ќе можеме да ѝ ги обезбедиме основните работи?
Дали ќе престане да плаче?
Како не можам да ја смирам, па јас сум ѝ мајка?
А што ако умре во сон?
И што ако се разболи?
Дали ѝ требам вака мрачна?
Дали ќе ѝ беше подобро без мене?
Дали имам мајчински инстинкт?
Тој мораше да работи веднаш, вториот ден откако пристигнавме дома, се натрупаа кирии и сметки. Ние две останавме сами. Плачев повеќе од неа. По доаѓањето од работа, тој се трудеше максимално, и сè му одеше од рака подобро отколку мене. Со него, таа беше мирна, а јас повторно плачев и плачев.
Една вечер тој ми рече: „Утре ќе дојде да те посети патронажната сестра“.
Таа дојде. Бебето напредува, јас пропаѓам. Таа вели дека ќе дојде и следниот ден. Жената доаѓаше седум дена по ред. И ме виде како венеам. Наместо да се опоравам, јас венеам, пропаѓам, се распаѓам. Сакам да се радувам, да бидам среќна, да уживам во мајчинството, но ништо не ми оди. Водата за капење е или премногу топла или премногу студена, газето ѝ се исфрлило, си го изгреба лицето со ноктите, јас не ја заштитив од ништо, постојано е несреќна и затоа плаче.
Седмиот ден на заминување, патронажната сестра ми рече, дојди ти утре до кај нас, прошетај – блиску ти е. (Тука постои посебна институција која се занимава со заштита на мајките по породувањето и на децата во раното детство).
Одев кај нив повеќе од петнаесет дена по ред. Разговарав со педијатар, психолог, со други мајки. Секојпат кога се сомневав во моето мајчинство, тие ме спречуваа да паднам. Благодарение на нив, сфатив дека нема совршена мајка, туку само такви кои повеќе или помалку се трудат. Дека е во ред кога ќе направам грешка, затоа што секоја мајка понекогаш погреши, но признава и продолжува понатаму. Тие ми помогнаа да сфатам дека оваа моја жаба има само една мајка, јас, и дека не ѝ треба подобра, поспособна, поинаква.
Сега, две години по породувањето, дури сега гледам во колку лоша состојба бев. И не е ништо страшно. Секој има право да биде лошо. Би било страшно ако не ми помогнат. Би било страшно ако мојот сопруг рече – што по ѓаволите правиш, што драматизираш, сето тоа е во твојата глава, не се вади на депресија, туку земи и потруди се околу тоа дете.
Депресија постои. И депресијата се лекува. И онаа постпородилната, и генерално. Но, таа се лекува само ако околу вас се вистинските луѓе!
Фото: Freepik
Текстот е од ТУКА.
