Во денешно време, голем број родители често очекуваат од професионалците (наставници, воспитувачи, психолози, логопеди …) кои работат со нивните деца, супер моќи.
Се верува дека логопедот има магично стапче кое ги исправа, брише и отстранува тешкотиите кај нивните деца преку ноќ, без оглед на дијагнозата. Во исто време, ретки се оние родители (иако ги има!), кои ќе направат вистински напор и заедно со експертите ќе се фатат во костец со „змејот што треба да се скроти“.
Родители кои ќе бидат редовни, ќе вежбаат според упатствата, ќе го мотивираат детето и ќе му даваат поддршка. Родители кои ќе разберат дека покрај крајната цел, со доаѓањето практикуваат истрајност, ја подигнуваат самодовербата на детето и вежбаат независност.
Сѐ уште постои сеприсутен срам и прекумерна стремеж дека секое дете мора да биде најуспешно и совршено во сѐ. Дете кое тренира мечување, фудбал и одбојка истовремено, свири виолина, гитара и харфа, по можност учи кинески и француски и оди во извидници и на роботика.
И секоја чест за сите, но честопати во најдобра намера со сите овие активности се претерува. Честопати, сѐ заедно, вклучително и одењето кај логопед како една од „одработените активности“, се сведува токму на тоа – одработување на активност.
Одработувањето активности кои сами по себе стануваат и цел и поента, а на крајот од денот немаат смисла бидејќи добиваме исцедено и уморно дете кое не ужива во ништо од горенаведеното.
Наместо да се стави акцент на слушање на желбите и потребите на детето и насочување и поставување приоритети, каде што во тој случај резултатите сигурно би се виделе на сите полиња – отколку малку помалку забавното одење кај логопед до со нетрпение чеканото, на пример танцување, во кое детето навистина ужива.
Така, ние ќе воспитуваме деца кои, кога ќе пораснат, не само што ќе станат и ќе го следат она што го сакаат, туку навистина ќе бидат задоволни и исполнети на најдобар можен начин.
И тоа е секако најважната и крајна цел – да бидеме среќни кога ќе пораснеме.
Фото: Pexels
