Знаете кога, како на деца, вашите родители организираат сè, ви ги распоредуваат задачите што треба да ги направите во одреден временски период, бидејќи тоа е добро за вас. Добро е за вас, а уште повеќе за нив, бидејќи тие мислат дека така ќе бидете на безбедно. Обезбедени. Никој не ве прашува кои се вашите преференции, во што уживате, по што копнеете, што ви треба и што ве плаши?
Тие се родители, па веројатно најдобро знаат што му треба на нивното дете.
И тогаш се наоѓате некаде пред триесеттата година, сте сториле сè што било побарано од вас и како тоа да не сте задоволни? Зошто сте толку тажни и изгубени? Зошто сте во грчи? Што пропуштивте?
Не успеавте да се слушате себеси, а потоа да уживате во искуствата. Да ги доживеете, да ги сварите и да ги асимилирате.
Животот стана ‘чек-листа’, низа задачи што треба да се направат и можеби, кога ќе се заврши целиот список, тогаш конечно треба да бидете задоволни и опуштени. Си мислиме, еден ден ќе бидам среќен/на, само за да направам уште неколку работи.
Животот не е нешто што започнува со завршување на ‘чек-листата’. Тој е сега и тука. Треба само да си дадеме дозвола да ги забележуваме работите, да ги чувствуваме, да бираме според нашите потреби и да не прецртуваме задачи, туку да се полниме со добри, за да ги протуркаме тешките и предизвикувачки моменти и да ги вреднуваме сопствените избори – затоа што се осмеливме да бидеме креатори.
Текстот е од ТУКА.
Фото: Freepik
