На еден портал за родители се поведе расправа за тоа како треба да се воспитува дете ако некој го нападне. Ова е вечна тема, како и генерално, темата на врсничко насилство.
Многу ми е интересно што повеќето коментари се во прилог на: удри! А притоа ја знаеме статистиката вртење на глава од насилство кога станува збор за возрасни, дури и во домовите на оние кои учат дека треба да се врати.
Еве неколку коментари. Ајде да одиме по ред.
Заблуда број 1:
„Воопшто не сакам насилство, но насилниците главно реагираат само на тоа.
Ќе бидете изненадени кога во пракса ќе видите колку е ова всушност целосно спротивно.
Насилникот напаѓа затоа што не знае како поинаку да добие:
потврда од врсниците (и возрасните) дека вреди
ослободување од срамот затоа што нема да понуди ништо освен удар (всушност, не е баш добар во ништо)
да се заштити самиот од идните напади по принцип на заплашување, бидејќи тој самиот се чувствува незаштитен и ранлив
тој е лут на животот затоа што го научиле дека светот се врти само околу неговите/нејзините потреби
тепањето е најлесниот начин да се привлече вниманието на возрасните за која толку многу копнеат, дури и ако е тоа во форма на казна
не знае како да ги неутрализира своите чувства, никој не го научил
лутината и бесот се забранети чувства дома. Лут на родителите дома, игра таму каде што е „полесно“
децата му возвраќаат со тепање, што ги одобрува овие начини
И сега, кога ќе им кажете на вашите деца дека треба да се однесуваат на ист начин, им испраќате порака дека сте ист родител како и родителот на насилникот. Ова ги збунува и ги ужаснува, особено ако никогаш не ве виделе како со тупаници ги решавате несогласувањата со колегите. Ако и вие ги решавате со тепање, тогаш е во ред и вашите деца да го сторат истото. Но, ако вие не се тепате, зошто го барате тоа до своите деца?
Заблуда бр. 2:
„Ако настане проблем затоа што му вратил на некој ќе стојам цврсто зад тоа. Поминав низ врсничко насилство и не сакам моето дете да го помине истото. И треба да врати ако некој го задева, а сигурно ќе биде научен да не почнува прв“.
Можеби првото прашање е зошто мајката не возвраќала своевремено и дали нејзините деца треба да го излечат гневот насочен кон нејзините насилници. Кој кому треба да му биде овде родител и кој од што да штити?
Заблуда бр.3:
Им велам на моите деца не навредуваат и не удираат први. Но, ако некој ве допре без причина, бранете се“.
Одбраната е многу широка категорија на дејствување. Исто како и насилството. Насилството ескалира, ги менува формите и се прилагодува и на предаторот и на жртвата, сѐ зависи од тоа што се сака да се постигне со насилството. Никогаш никој не станал жртва туку така. Постојат многу куп чекори кои се клучни во ескалацијата на насилството, кои не се забележуваат на време и на нив не е реагирано на време.
Како што се и навредите многу дискутабилна категорија и зависат колку од тој што навредува, толку и од тој кому му е упатена навредата.
Пример: ако некој ми каже дека сум зелена, не можам да се навредам кога знам дека не сум зелена.
Заблуда бр.4:
„Јас ги родив и не им дозволувам!“
Наместо да заземате став како работите да се црно-бели, подобро е да го следите однесувањето на вашето дете и да реагирате во согласност со НЕГОВИТЕ емоции, а не со вашата желба за одмазда и неможноста да го заштитите.
Заблуда бр. 5:
„И зошто би имала емпатија кон невоспитано детиште“.
„На моето дете можат да му го сторат тоа деца кои се невоспитани и кои не знаат како да се однесуваат, бидејќи таа никогаш не би се однесувала прва како распуштена. Гледам како не реагира и не можам да верувам!“
Уште еднаш, барањето од детето да биде во крајности: биди пристоен и учтив, а кога се другите невоспитани, биди и ти!
Второ: од другите ќе зависат и твоите чувства, затоа што ќе бидеш добра кога другите се добри, а бесна кога некој друг е бесен (а ти не си). Така го добиваме она: ете, сега поради тебе (ти) ја скршив главата! Да не беше ти, јас никогаш не би бил ѕвер! И слично.
Признавам, ни јас не би знаела како да реагирам.
Што и да мислите дека ќе постигнете со тие „одбрани“, дете кое не е агресивно, на овој начин не може да биде задоволно.
Насилните луѓе од овие или оние категории секогаш ќе нè следат низ животот.
Да не го возврати ударот не е знак на пораз ниту повик за понатамошно насилство.
Ударот не е единствениот начин на одбрана. Веќе на помлада возраст во основно училиште, децата можат да се научат на ненасилно решавање на конфликти, што сите образовни институции и го прават.
Ова уште толку создава конфузија кај децата кои не се насилни, бидејќи дома му велат: удри! а на училиште: немој!
Ова, се разбира, не значи дека воопшто не треба да реагираме. Уште една од генерализациите е и впечатокот дека пријавувањето и барањето помош е кукавички чин, кој само ја потврдува немоќта.
Истите овие родители не поддржуваат пријавување на проблеми кај повозрасните лица затоа што е тоа жалење. Го караат затоа што не му е дораснат на врсникот.
И така, детето добива впечаток дека е само и дека само со насилство може да му се допадне на својот родител.
Дали навистина го сакате тоа за своето дете?
Текстот е од ТУКА.
Фото: Freepik
