Бев вистински модел на средношколец во секоја мерка. Добивав добри оценки и одликувања, учествував во разни клубови и активности и имав здрава мрежа на пријатели. Јас никогаш не избегав од училиште, никогаш не влегов во неволји и никогаш не им предизвикав непотребна тага на моите родители или наставници.
Обично одев 2,5 км до училиште, но еден ден за време на мојата втора година, го прашав татко ми да ме вози. Учев до доцна за тест за кој не се чувствував подготвен, и не мислев дека ќе успеам да стасам на училиште навреме ако пешачам.
Кога татко ми ме возеше на училиште, можев да почувствувам внатре во мене – притисок, преоптовареност, исцрпеност. Погледнав низ прозорецот и се обидував да го затворам, но татко ми можеше да забележи дека нешто не е во ред. Ме праша дали сум добро и браната попушти. „Мислам дека ми треба ден за ментално здравје“, писнав, додека солзите почнаа да ми течат.
Татко ми го направи најдоброто нешто што можеше да го стори во тој момент – веднаш го сврте автомобилот. Му реков дека имав тест тој ден, и тој рече дека е сигурен дека ќе можам да го направам. „Понекогаш и мене ми требаат денови за ментално здравје”, рече тој. Издивнав, тежината на мојот млад свет ми лизгаше од рамениците.
Тоа беше еден од оние моменти од моето воспитување што навистина ми остана во сеќавање. Тоа чувство на разбирање од татко ми, пораката дека само-грижата е важна, дозвола да одвоите време кога навистина ви треба. Овој едноставен чин на вртење на автомобилот без прашање беше една од најважните работи што некогаш сум ги искусила.
Детството и адолесценцијата се тешки и потешки отколку што често признаваме. Децата и тинејџерите постојано растат, учат и сфаќаат како да се движат низ светот. Тие се опкружени од возрасните што им кажуваат што да прават, а што не треба да прават, а врсниците честопати им го кажуваат спротивното. Нивното секојдневје е исполнето со училишни задачи, активности, време за семејството, за пријателите и совети за нивната иднина. Додади на фактот дека многу деца се соочуваат со анксиозност или депресија, булинг, потешкотии со учењето, или други ментални и емоционални предизвици, и е прилично јасно дека повеќето деца и тинејџери не живеат едноставен, безгрижен живот.
Знам дека многу луѓе мислат дека денешните деца се премногу разгалени. Терминот „специјална снегулка“ се фрла околу како етикета за генерацијата на деца кои се сметаат за нежни, кревки души кои не можат да се справат со неизбежните предизвици со кои ќе се соочат во животот. Јас го разбирам тоа чувство во многу случаи. Навистина.
Сепак, јас не мислам дека повременото давање на ден за ментално здравје е разгалување. Не кога имаме луѓе кои не знаат како да ѝ дадат приоритет на грижата за себе. Сум видел и деца и возрасни кои стигнуваат до точка на прегорување, кои или страдаат од здравствени последици од преголемо величење на себеси или од навики за само-лекување со различни видови зависности за да повлечат во себе. Тоа не е она што го сакам за моите деца.
Важно е да ги научиме нашите деца да работат напорно, да сторат сѐ што можат, апсолутно да се стремат кон совршеност. Но, подеднакво е важно да ги научиме да го слушаат својот ум, тело и душа, и да препознаат кога треба да се одморат. Возрасните добиваат лични и денови за боледување – зошто и децата не треба да ги имаат? Додека детето не е вообичаено мрзеливо или ги искористува симпатиите на родителите, оставајќи ги да останат дома од училиште, кога не се физички болни, е добра идеја еднаш по некое време.
Додека детето не е вообичаено мрзеливо или ги искористува симпатиите на родителите, кои го оставаат да остане дома, кога не е физички болно, тоа е добра идеја да се случува еднаш во некое време.
Се разбира, тоа не е секогаш толку едноставно. Многу родители работат надвор од домот и едноставно не можат да земат боледување за своето дете кое емоционално страда. Иако би можел да тврдам дека менталното здравје е исто толку важно како и физичкото здравје, нашето општество не ги гледа на ист начин. Но можеби ние треба да го правиме тоа.
Лесно е како возрасни да мислиме дека животот на децата е едноставен, дека нивните проблеми се мали само затоа што им се мали телата. Но, тоа не е така. Ако вашето дете ви каже дека му треба слободен ден за да дише не ги отфрлајте. Научете ги дека нивното ментално здравје е важно. Дајте им алатки што им се потребни за да се справат со предизвиците на животот, вклучувајќи ја тука и грижата за себе.
На сите нам ни се потребни повремено денови за ментално здравје. Да ги научите децата да препознаат кога навистина им е потребна пауза и да им дадете дозвола да си ја земат, е подарок што тие ќе знаат да го ценат кога ќе бидат возрасни.
Текстот е преземен од ТУКА.
Фото: Pixabey
