Без оглед на тоа што однапред гледам коментари од типот „оди ако не ти се допаѓа“ проследени со порој сочни клетви, една слика од неодамнешниот годишен одмор не ми излегува од глава.
Ски училиште за деца. Многу мали пиленца, изгледа дека скијаат подобро отколку што одат. Ги предводи насмеан инструктор. Тие направија пауза и се вратија на патеката, сите си ги ставија скиите. Сите, освен едно дете, кои не можат да го погоди везот со чевелот. Бидејќи везот е спуштен, а тој е лесен, па не успева да го откачи. Се обидува некое време, сите трпеливо го чекаат, инструкторот му вели: „Посилно!“ Потоа, на странски јазик што го разбирам по малку, им кажува на другите деца да му помогнат на својот пријател. Возбудени, скокаат на тој непослушен вез, десетмина се обидуваат да го откачат и се кикотат, се задушуваат од смеа. Малиот за чија скија станува збор стои над нив и зачудено ги гледа. Откако успеваат во мисијата, тој ги шири рацете, и сите го гушкаат и се смеат. Потоа доаѓаат кај инструкторот и сите го гушкаат, се шегуваат.
Го гледам тоа со целосно зашеметен израз на лицето и мислам на двата парка покрај мојата зграда. Кога и да влезам во тие паркови, има многу деца на иста возраст. Додека го шетам кучето, јас често се стресувам од псовките што ги слушам од тие мали усти. Звучи неприродно, ви боде уши. Секој пат се вртам да го видам лицето на девојчето што изговара некоја грозна псовка и се згрозувам. Честопати мајката или бабата седат неколку чекори подалеку од неа. Разговара со мајката на момчето, кое ѝ одговора: „Курво распадната“. Никој не реагира. Ја ставам качулката и продолжувам понатаму. Ја ставав таа качулка многу пати.
Додека гледав како овие мали скијачи ме претвораат во сентиментална лигла со тап израз на лицето, мислам дека децата од паркот и овие – румени, пријатни и насмеани – се всушност сосема исти. Сите деца се прекрасни.
Не сте прекрасни вие, кои решивте да ги имате, па во одреден момент сфативте дека имате добро алиби да не се занимавате со нив, затоа што живеете во оваа земја. И тука сè е тешко, и нема време, а кризата трае веќе 20 години, вие се борите за пари, а вашите деца за внимание.
Имам едно прашање до родителите на децата од паркот. На кој начин беспарицата ве спречи да ги научите децата на зборовите „те молам“, „благодарам“, „те молам“, „извини“, „те сакам“? Кога ве повикаа во градинка заради првите проблеми со дисциплината, што направивте? Ќотек за детето или закана за воспитувачката? Можеби го негиравте проблемот со „Не знам што му е, јас сум шокиран (а)“, а потоа откако ја напуштивте градинката веднаш почнавте да пцуете?
Не ви падна на ум дека сте најважниот модел на однесување за вашето пиле? Ако користи одреден вокабулар, зарем разговорот не е логичен чекор за вас?
Не знам кога и како ја изгубивме волјата и желбата да се грижиме за она што е најважно за нас. Сигурна сум дека дури и на мајките што не ги слушаат и не ги гледаат своите распуштени деца во парковите, тие им се приоритет. Тие би ги дале своите животи за нив, но не и пет минути разговор.
Како сето тоа да се сведува на задоволување на основните потреби на децата – да имаат покрив над главата, да јадат, да играат и некако да растат, како плевел. А потоа прераснуваат во бршлен. Мене бршленот кој расте во земја која во многу сегменти изгледа како џунгла навистина ме плаши. Затоа што еден ден тука ќе живее само бршлен. Нема да има повеќе ниту рози, ниту темјанушки. Земјата ќе ни стане шума од „Вештерките од Блер“.
Кога ќе пораснат малку – вие ќе го обвинувате училиштето, кога ќе бидат уште поголеми – ќе се префрлите на системот, а во нивните средни години тие за сè ќе ја обвинуваат нивната баба-вујна, која живее во Америка и не им оставила наследство. Тие исто така може да ве обвинат и вас зашто останале закопани, затоа што единствената ширина што ја поседуваат е онаа во ширењето на пцуењето и омразата.
Драги родители, сликата е сепак малку поширока од онаа што ја имате кога мрачни и уморни се враќате од работа без волја за ништо. Времето е релативно и тој еден час на ден што не го издвојувате за своите деца може да загрози цели генерации. Бидејќи еден ден вашето дете ќе има деца, и така натаму во круг. Замислете ги вашите внуци, правнуци, праправнуци – уморни, безволни, прости, бесни, како живеат во 22 век. Несреќни. Без цвеќиња, само темна шума полна со бршлен.
Луѓе, приберете се! Не дозволувајте им да пцујат и да плукаат едни на други, научете ги да се смеат, да се шегуваат, да се забавуваат и да бидат вистински деца. Дури и кога ве мрази најмногу на светот. Вие ја прифативте таа обврска кога решивте да ги имате. Соземете се! Тие растат брзо. Не трошете време. Обидете се прво да се превоспитате себеси, а потоа и нив. Ништо не боли, а може да ви годи.
Текстот е од ТУКА.
Фото: Freepik
