Животот се промени, па се сменија и познатите семејни структури. Затоа, неодамна, филозофската литература жестоко дискутираше за новото, многу реално прашање: Дали возрасните деца можат да ја занемарат својата обврска кон родителите?
Ова прашање се појави затоа што многу луѓе се плашат да им кажат „не“ на своите родители и се подготвени да ги жртвуваат своите интереси и соништа само за да не ги слушаат нивните прекори. Поради оваа причина, има многу луѓе кои не живеат живот каков што посакуваат и кои стануваат заложници на чувството на вина и долг, кои во суштина е невозможно да се отплатат.
Порталот Bright Side решил да ја допре оваа сериозна тема и да им помогне на возрасните деца да разберат каде е таа тенка граница помеѓу благодарноста и доброволното саможртвување.
Омилената фраза на родителите-манипулатори гласи вака: „Те носев 9 месеци, не спиев навечер и никогаш не сум го напуштил твоето креветче – каде е сега твојата благодарност?“ Но, тоа се прилично природни работи што ги прави секоја жена што решила да стане мајка, нели?
Детето дури не се ни сомнева дека можеби ќе треба да им ја возврати целата грижа и топлина што ја добива сега. И кога ќе биде побарано да го врати долгот, љубовта кон родителите постепено ќе започне да згаснува и ќе се појави взаемно прекорување што подоцна ќе прерасне во разочарување едни од други.
Барањата за возрасните деца се појавуваат кога раѓањето на бебето требало да биде гарант за одредени очекувања што биле поставени пред ова дете. Во семејствата полни со љубов, грижата е природна работа и родителите се грижат за новиот член на семејството како нешто што доаѓа природно и за што тоа нема да има потреба да се заблагодарува во иднина.
Од првите минути од својот живот, детето им дава на родителите сè што има: поглед, прегратки, први зборови, ракотворби итн. Но, родителите мора да имаат сила и желба да забележат сè што нивното дете прави за нив. Ако ситниците останат незабележани и ако возрасните се сигурни дека треба само да ги задоволат основните потреби на своето дете, не е изненадувачки што тоа дете нема да чувствува силна врска со своето семејство во иднина. Непотребно е да се каже, но желбата да се грижиме за постарите родители може и воопшто да не се појави. Во најдобар случај, возрасното дете може да продолжи да ги задоволува основните потреби на родителите такашто ќе им купува се што им треба, производи, лекови, ќе ги плаќа сметките и истовремено ќе се обидува да се појавува што е можно поретко во нивниот дом.
Родителите несомнено играат важна улога во животот на секоја личност, но тоа не значи дека тие се единствените луѓе во светот на кои може да се потпре нивното дете. За жал, може да се случи и спротивната ситуација – на пример, кога децата и родителите имаат недоразбирање, децата чувствуваат недостиг на поддршка или родителите ги игнорираат нивните проблеми. Покрај тоа, критиките од родителите можат да направат уште поголема штета отколку критиките од непознати, а тоа ја прави ситуацијата уште полоша.
Родителите можеби имаат некои идеи за вашата иднина, но тие никогаш не треба да се мешаат во реализацијата на вашите идеи. Да се биде возрасен, значи да изберете свој пат, кој може да биде сличен на животното искуство на вашите родители или сосема поинаков. Детето знае што сака уште од раното детство, но ако родителите продолжат да донесуваат одлуки за него, ќе порасне во возрасен човек кој ќе се плаши да згреши и кој секогаш ќе биде зависен од околностите и ќе ја припишува одговорноста за својот живот на други луѓе. Ако одберете да се откажете од сопствените одлуки само за да ги исполните очекувањата на вашите родители, тоа значи да се преправате дека сте некој друг – некој што навистина не сте. Жртвувањето на вашите соништа за семејните очекувања предизвикува незадоволство, лутина и болка и може да живеете со тие чувства до крајот на животот. Здравите семејни односи ни овозможуваат да бидеме свои. Ако вашата ситуација е поинаква, крајно време е да зборувате за тоа и да поставите граници.
Честопати, кај родителите се појавува желба секоја секунда да ја поминат со своето дете затоа што немаат свои сопствени цели и интереси во животот. И, понекогаш, кога детето ќе порасне, ова резултира со тоа што родителите бараат од своето дете иста количина на внимание кон себе.
Меѓутоа, ако зборуваме за нормална ситуација, децата растат и го започнуваат својот живот, додека родителите остануваат едни со други и нивните лични достигнувања за целиот период на растење на бебето.
Родителите што не се оствариле во нивните животи, а нивните возрасни деца сакаат слобода, сега тврдат дека се тие „лепилото“ без кое сè во семејството ќе се распадне.
Детето само ќе одлучи каква помош е подготвено да даде и нема смисла да се бара повеќе од него. Без оглед на тоа колку деца и внуци има едно лице, тие треба, пред сè, да можат сами да се грижат за себе.
Навреденоста поради тоа што „детето не ги платило трошоците“ се случува кога родителот не успеал да го реализира својот потенцијал во посакуваната сфера и му изгледа дека поради појавувањето на детето во неговиот живот го изгубил целиот потенцијал и не успеал да ги постигне целите. Детето не може да го врати времето што родителот не се осмелил да го потроши на себе. Се разбира, во првите неколку години од животот на детето речиси целото време на родителите е посветено на него, но начинот на кој родителите управуваат со своето време зависи само од нив. Ако поради некоја причина улогата на родител не му донесе задоволство, родителот би можел да почне да бара виновник и некој што му ги „украл најдобрите години во животот“. Ова резултира со барање од детето да надомести за сите работи што родителот ги изгубил.
Заклучок: Најдоброто нешто што родителите можат да го сторат за своето дете е да му дадат слобода и можност да го живее својот живот. Ако му дозволите на вашето дете да учи од сопствените грешки; ако ги почитувате неговите избори и желби; ако го поддржувате, му помагате и не му го наметнувате своето мислење, вашето дете ќе порасне во личност со природно чувство на благодарност и одговорност. Ако во исто време родителите издвоиле време за себе, тие никогаш нема да имаат чувство дека живеат „изгубен живот“.
Имајте на ум дека детето го копира однесувањето на своите родители – токму кога ви треба помош, погледнете го сопствениот одраз во огледалото и погледнете каква личност сте биле порано.
Фото: Pexels
