Мајка 1: Зошто му даваш на детето купечка кашичка?
– Не, не му давам, тоа е само прва помош кога сме во парк.
Мајка 2: Го храниш детето со адаптирано млеко?
– Не, никако, се издоив, па му давам шишенце со моето млеко затоа што не сакам да дојам на јавно место.
Мајка 2, 3, 4 … 10: НЕ САКАШ да доиш во јавност …? Па нема поубава глетка од доилка!
– Се чувствувам малку непријатно. Сè уште не сум навикната на тоа што моите гради станаа дојки, а моето дете не поднесува марама преку главата, не може да ја поднесе и ја турка, па се чувствувам некако соголена.
Мајка 3: Ќе ти беше полесно да го возиш бебето во „чадор“ количка. Многу е поедноставно и може да заспие во неа.
– Моето дете не ги сака, но затоа го сака овој трицикл на туркање. Тоа е нашата количка.
Мајка 4: Зошто не ја облече потопло, мислам дека е ладно?
– Затоа што повеќе му верувам на педијатарот, кој вели да го облекувам детето како и себеси, па ја слушам неа, а не вашите напорни бабински приказни!
Овој последен одговор остана забележан само во мојата глава.
Секогаш се обидував пристојно да им одговорам на сите „професорки“ кои се породиле пред мене, а секое одење во паркот го претвораа во одбрана на дипломска од мајчинство.
Имав само две опции – или потполно да оглувам или конечно да станам целосен, достоен член на клубот на искусни мајки. А до членство беше тешко да се дојде.
„Првите три се најважни“, велат тие.
Таа изрека тие први три речиси ми ги упропасти. Секој зборува нешто. Секој советува. Се прави паметен. Носи заклучоци. Јас дури и не ги направив првите чекори и не почнав да одам, а тие веќе ме имаа пријавено на трки со препреки. Тој ден кога ќе се роди детето, се раѓа и мајката. Ранлива, оптоварена и исцрпена, стасува тивко, речиси незабележано.
И мајката е новороденче. Таа не носи пелени Pampers Pure, но и не е далеку од нив. Нејзиното раѓање, за разлика од раѓањето на детето, минува без помпа и славење – но затоа нејзиното прво излегување од дома додека бебето спие, и покрај голем труд, не поминува незабележано. Во тој момент се вклучуваат рефлекторите.
„Блазеси ти кога имаш помош. Лесно е така”.
Уште и не излетав од станот за да си ја проветрам главата, ме стаса г-ѓа грижа на совест спакувана во ликот на загрижената сосетка.
„Богами добар е маж ти кога така се грижи за вашето дете.
– А, чие дете го чува, можеби некое туѓо дете?!
Секако, го премолчев овој одговор, не знаејќи во тој момент дали некаде сепак не сум направила грешка.
На грбот на една млада мајка е тешкиот товар на реалноста, грчеви, непроспиени ноќи, грижи и одговорности, и додека се обидува да застане на нозе, очекувањата се големи.
На пример, тие нозе да се потенки веќе еден месец по породувањето. Онака, во холивудски стил.
Моите беа витки до самиот крај на бременоста, а по породувањето, во најмала рака, тие се претворија во два тега, со насобрена течност што го отежнува движењето и предизвикува дополнителна фрустрација. И затоа не разбирам зошто родилките упорно се ставаат на вага.
Некои во соседството, некои во весниците. Соборувањето на рекордот во губење на тежината по породувањето долго време беше омилена медиумска активност. Многу жени страдаат од ова и императивот на виткост после бременоста им го отежнува и онака тешкиот период.
Притисокот врз славните мајки е уште поочигледен
– Колку килограми добивте за време на бременоста?
Се сеќавам како вчера на првото прашање во моето прво интервју по породувањето кое, што е уште полошо, ми го постави една жена.
– Барем запиши се на јога! Ми вели една фит мајка ниту дваесет дена откако се породив со царски рез, а лузната сè уште не беше залечена.
Очекувањата се, се разбира, дека стомакот и задникот ќе се намалат што е можно поскоро, но затоа градите треба да бидат што е можно поголеми. Онака раскошни и со многу млеко. Бидејќи, се разбира – доите. И јас доев, за моја среќа, како вистински одличен ученик, па затоа не наидов на осуди како моите пријателки кои не успеаја во својата најсвета мајчинска мисија.
„Секоја мајка може да дои“
Толку е дискриминирачко и болно да се слушне од мајки кои поради некоја причина не успеале, а има малку кои не се обиделе. Мајчиното млеко е најдобро, но за жал, тоа не оди секогаш, и покрај многубројните обиди, пролеани солзи, упорно масирање и издојување. Не оди, па не оди.
Познавам многу жени кои доеле. Знам и многу кои не доеле. Никогаш не би рекла дека овие другите се полоши мајки. И најважно за детето е, пред сè, да има задоволна мајка.
Не мајка која дои, мајка-медицинска сестра, мајка-негувателка, мајка-готвачка, ниту мајка како Бри од „Очајните домаќинки“, совршена однадвор и руина одвнатре, туку весела и насмеана жена. Онаа што може да му даде нежност и поддршка на нејзиното дете. Мајка која е во мир со себе и која во разбрануваното море на добронамерни, но неумесни прашања, наидува на вистински бисер.
„Како си? Како можам да ти помогнам?”
Ви благодариме за ова прашање, би рекол Вили Берош додека од челото му капе пот.
Ви благодарам за ова прашање што не предизвикува вознемиреност, што не ги доведува во прашање моите способности и не ме дискредитира како мајка. Ви благодарам што размисливте за тоа како се чувствувам …
Не знам дали добро ги правам работите. Немам идеја дали некогаш ќе бидам мајка која ги оправдува сите очекувања, но знам дека се обидувам и се прашувам секој ден. „Дали си среќна?“ (Уште едно неверојатно прашање кое погодува во срце) Па, би можело да се каже. Можеби никогаш нема да докторирам на темата мајчинство и да станам супермајка, но се обидувам да уживам во сета негова привлечност. „Тогаш си сигурно добра мајка. Ако не си, не е доцна да станеш. Па, не е кажано без причина дека среќната мајка е најдобрата мајка”. Ееее, супер, дали можам да го добијам тоа во писмена форма? Ќе ми треба утре за во парк!
Текстот е од ТУКА.
Фото: Pixabay
