Не избегнувајте, не исмејувајте, не осудувајте. Наместо тоа, помогнете, прегрнете, прифатете.
Знаете ли она, кога стискате темпера на час по ликовно за да добиете бронзена боја? И мешајќи сè што ќе ви дојде на рака, добивате само боја на кал или слаткарска сина помешана со чоколаден фил.
Тоа е аутизам.
Оригиналност. Единственост.
Потреба да остане така како што е. Затоа што, верувајте ми, не е погрешно и не е лошо.
Со додавање на нова и поправање на старата, ќе ја направите каллива таа прекрасна сина боја на аутизмот.
Ќе ве однесам на аутистична прошетка.
Денес, на пример, сте слушнале некоја реклама за колачиња безброј пати. На огласот има девојка, баба, кујна, рерна и тегла полна со колачиња. Вашиот мозок се сеќава на бабата, на колачињата и на кујната. Аутистичната личност памети сè што е прикажано на екранот, рекламната мелодија и секој изговорен збор.
Пред два месеци шетавте по улица со аутистично лице, а некој продаваше балони на аголот. Денес повторно одите и балоните веќе одамна исчезнале од вашата глава, додека на аутистичното лице не му е јасно како не се таму – затоа што таму припаѓаат.
Ќе заборавите дека сте фрлале топчиња, вие и детето со аутизам, додека тоа најверојатно ќе ви вика: „Фрли“ или „Топче“.
Се надевам дека разбирате. Не е до нив. Од нас зависи. Ние ја правиме нашата перспектива монотона и здодевна. Тие се сеќаваат на деталите, настаните и емоциите што ги почувствувале во одреден момент.
Тие бегаат во нивната асоцијалност, но дури и таму знаат да сакаат повеќе од нас.
Понекогаш ќе ве гребнат или ќе ве стиснат, но во нив има толку многу љубов, што мора да се изрази на кој било начин.
Немојте да не ги разбирате.
Иако зборуваат слабо, многу лесно можете да ги слушнете.
Честопати со тишина кажуваат доволно гласно за да ја разбудат вашата совест.
Свесност дека тие не се заразни. Тие немаат посебни потреби. Вие ги имате. Сакате нов телефон, нови чевли, нов автомобил и нов мебел. Тие само сакаат секогаш да ги гледате или да ги оставите на мира. Тие сакаат стари книги, сакаат да не го допирате она што веќе го имаат, сакаат да кажете „Браво!“ кога прават нешто убаво и да бидете доволно меки кога ќе дојдат да ве штипнат.
Дали тие сакаат многу? Повеќе од нас?
Во ред е ако не разбирате. Не е во ред ако форсирате.
Кога вашиот сосед Иван ќе го донесе својот аутистичен син на роденденот на вашиот внук, не го прашувајте детето каде живее, колкав број на чевли носи, колку години има и која птица има најголем распон на крилјата.
Ќе ви каже дека има четири години, иако може да има 6. Неговите родители ќе блеснат со гордост и среќа, затоа што детето воопшто рекло нешто – што било! Вие ќе испаднете малку мајмун затоа што не ги добивте одговорите на сите прашања, а тие што ги добивте, не ги очекувавте.
Ќе изгледате бело во нив и вашиот поглед ќе биде како нож во нивната гордост и среќа.
Јас сум сестра на момче со аутизам. Тој е центарот на мојот свет и се чини дека и јас сум негов.
Најмногу сум горда на таа улога.
Тоа дете ми дава сила, насмевка, причина да одам понатаму и да бидам добро.
Добро – за да бидам секогаш тука за него.
Ме сака на свој начин, онака како што никој не го прави тоа. Дали знаете како знам? – Никогаш не ми го рекол тоа.
А зарем тоа не е љубов?
Е, тоа е аутизам. Безусловна љубов и потсетник дека за среќа е потребно малку.
Текстото е од ТУКА.
Фото: Unsplash
