Се појавило истражување според кое методот „нека плаче и така ќе заспие“ е сосема во ред. Проблемот со ова истражување е што е направено на многу мал примерок од само 43 бебиња. Исто така, се занимавало со краткорочните ефекти на методот не земајќи ги предвид сега добро познатите сознанија за начините на кои децата доживуваат и изразуваат стрес.
На пример, некои деца кои доживуваат екстремно високо ниво на стрес и страдаат од физиолошки промени (брзо чукање на срцето, неправилно дишење) може да се повлечат во себе и да не ги изразат своите емоции. Додека пак оние што некој ги тешел иако се под стрес, не страдаат од физиолошки последици.
Продолжениот плач предизвикува физиолошки промени
Така, д -р Маргот Сандерленд, преку долгогодишна работа со деца во Детскиот центар за ментално здравје во Лондон, открила дека продолжениот плач кај бебињата предизвикува физиолошки промени. На пример доаѓа до покачен висок крвен притисок, неправилно чукање на срцето, неправилно дишење, пад на имунолошкиот систем и намалување на секрецијата на хормонот за раст. Во прилог на овие реакции, таа верува дека се развиваат психолошки проблеми кои се манифестираат дури подоцна во животот во форма на неспособност да се справат со стресот или неможност за воспоставување емоционални врски. Според неа, прекинот на плачењето не значи дека бебето се смирило, туку дошло до процес наречен „Протест, очај, отуѓување“. Тоа, од гледна точка на бебето значи „зошто да плачам кога никој не ме слуша и никој не се грижи за мене“.
Неонатологот Хауард Чилтон, од друга страна, смета дека во првите месеци од животот, бебето мора да воспостави емоционална врска со своите родители, да процени колку може да им верува и да сфати колку е посакувано и сакано. Ова е и време кога бебето учи од родителите за новата средина и како да се справи со стресот. Затоа, оставањето бебе во темна просторија да заспие плачејќи создава чувство на недоверба и несигурност.
Плачењето е синхронизирано со реакцијата на родителите
Педијатарот и експерт за развој на деца, д -р Харви Карп верува дека на бебињата им треба многу физички контакт и внимание, бидејќи тие се неопходни за нивниот ментален и физички развој. Мозокот допрва треба да помине низ огромен развој и е опремен со основите за опстанок, односно рефлекси. Еден од нив е плачењето.
Колку е важно, покажува и фактот дека е синхронизиран со реакциите на родителите. Кога бебето плаче, на родителите почнува забрзано да им чука срцето, притисокот се зголемува, дланките се потат и стомакот се стега. Тоа е затоа што нашите инстинкти се активираат и имаме потреба да ги задоволиме нејзините потреби. Затоа е толку тешко да се дозволи бебето да плаче, бидејќи тоа е спротивно на родителските желби што ни помагаат да му го обезбедиме на бебето она што му е потребно. Сепак, важно е да се нагласи дека бебињата никогаш не плачат без причина, туку поради глад, жед, замор, болка, непријатност или страв.
Оставањето на бебето да заспие плачејќи резултира со исклучително изразен страв од разделба, проблеми со заспивање и спиење. Овие деца развиваат проблеми со емоционална контрола и проблеми со социјализацијата во подоцнежна возраст. За да се избегне сето ова и да се развијат здрави семејни односи засновани на разбирање и доверба меѓу родителите и децата, тие треба да се изградат од самиот почеток. Понекогаш е тешко и исцрпувачки да се задоволат потребите на бебето, но ако родителите ги слушаат и ги следат своите инстинкти, нивната нова улога ќе им биде многу полесна.
Фото: Freepik
