Понекогаш ви се чини дека едноставно не можете да си помагнете и само започнувате да викате. Сите сме само луѓе и во еден момент може да пукнеме. Но, тоа го правиме еднаш и викањето постепено станува навика.
Кревањето глас на децата како начин на дисциплинирање е една од ретките прифатливи методи што преостанале во светот на родителството. Но, еден експерт вели дека оваа опција исто така треба да се преиспита, затоа што не е само штетна за развојот на детето во одредени случаи, туку е и неефикасна.
Д-р Лаура Маркам, клинички психолог и авторка на книгата „Мирен родител, среќни деца: Како да запре викањето и да започне поврзувањето, ги открива негативните аспекти на викањето кај децата, истовремено признавајќи колку е тешко да се издржи во овој стресен свет на родителството и да се престане со викањете.
Иако е добра вест е дека кревањето глас на децата е сигурно помалку штетно од удирањето (под услов да не станува збор за вербална злоупотреба), лошата вест е дека тоа всушност може да влијае на вашата врска со детето кога ќе влезе во пубертет. Влијае на развојот на мозокот. Кога викате на вашето дете, вие не го уништувате баш нивниот развој на мозокот, но на некој начин го менувате. Д-р Маркам објаснила дека за време на мирно или смирувачко искуство, мозочните невротрансмитери со помош на одредени биохемикалии „кажуваат“ дека сме безбедни.
„Тогаш детето гради нервни патеки за да се смири“, вели таа. Но, кога детето на кое мозокот сè уште му се развива ќе заплаче, се случува спротивното. „Детето ослободува биохемикалии кои велат борба, бекство или замрзнување. Можеби ќе ве удри. Можеби ќе избега. Или ќе се замрзне како елен кога ќе го заслепат фарови. Ништо од тоа не е добро за развојот на мозокот“, вели таа. А ако тоа продолжи да се случува, тогаш однесувањето како одговор на викањето станува трајна појава.
Дали вие им викате на своите деца? Одберете некоја од опциите:
1. ЧЕСТО
2. РЕТКО
3. НИКОГАШ
Фото: Pexels
