„Ги мразам детските зборови. Знаете, оние зборови како „те молам“ и „извини“.
Ги нарекувам детски зборови затоа што јас и сестра ми мораме да ги користиме постојано, а нашите родители никогаш“, вели професорката по психологија и психотерапевтка д -р Џаслин Салмон, авторка на книгата „Родителство: Од перспектива на децата“ (Parenting: A Child’s Perspective).
„Зошто секогаш мораме да кажеме ‘те молам’ кога бараме или кога ни треба нешто, а кога сме непослушни треба да кажеме ‘извини’? Мама и тато прават милион работи што не ги сакаме и не ни се допаѓаат, но тие речиси никогаш не велат „извини“. И кога сакаат да направиме нешто, никогаш не велат „ве молам“. Се прашувам дали на родителите им е јасно дека учиме од она што гледаме како тие го прават, а не од она што го велат“, вели Салмон, советувајќи ги родителите да бидат свесни дека децата го учат она што го доживуваат и како сунѓер ги апсорбираат однесувањата што ги гледаат околу себе, а потоа ги копираат.
„Родителите понекогаш се лутат и не казнуваат. Понекогаш сестра ми и јас се смееме затоа што наоѓаме нешто смешно во тоа. Но, тогаш нашите родители не казнуваат уште повеќе. Понекогаш ми се чини дека децата никогаш не можат да победат со своите родители”, вели авторката и истакнува дека не разбира многу работи што ги прават родителите.
„Не ми се допаѓа кога мајка ми е лошо расположена бидејќи тогаш не ми дозволува да си играм во када, и тоа ми е многу забавно. Утрово ја прашав дали можам да играм и таа ми рече не. Кога ја прашав зошто, таа рече дека има многу работа и не може да биде со мене додека играм во када. Ѝ реков дека сум веќе голем и дека не мора да остане со мене. Малку размисли и ми дозволи да останам да си играм сам. Ми се допаѓа што таа знае да ме исслуша и внимателно да размисли за моите зборови пред да ми дозволи или забрани нешто“, истакнува авторот.
Низ многу животни ситуации, напишани на многу едноставен јазик, во прво лице, Салмон ги приближува ситуациите што ги доживеал секој родител, но во даден момент можеби не знаеле како да реагираат правилно.
„Имам зајак. Понекогаш ме лути па го удирам. Моите родители потоа ми се лутат и ми велат дека сум лош. Не го разбирам тоа. И тие мене знаат да ме удрат некогаш па не мислат дека се лоши. А ако тие го прават тоа, тогаш мора да е добар начин да се реши проблемот, нели“, се прашува авторката. Со тоа, таа се обидува да им објасни на родителите дека децата учат од нив и дека често ќе ги копираат нивните однесувања. На децата им е нелогично родителите да им се лутат ако направат нешто што виделе од нив и што ним им е дозволено. Затоа, авторката ги советува родителите да обрнат внимание на ова.
Фото: Unsplash
